December Blues

Hoe vaak heb jij al kerst alleen gevierd? Ik al vaak genoeg en ik kan je vertellen zo leuk is dat niet. Een kerstboom bouw ik al geeneens meer op omdat die een te grote aantrekkingskracht hebben op de hond en de kat. Maar ook omdat er echt niets aan is om er in je eentje tegenaan te kijken. Tenminste dat vind ik. Dit jaar vier ik kerst weer alleen maar dit keer niet in Nederland. Ik ga gezellig met de hond in een 6 persoons stacaravan zitten in België. Het wordt mijn onderduikadres met genoeg tijd en bossen in de buurt om mezelf te vermaken en de hond lekker moe te krijgen. Maar vooral om een keer niet alleen thuis te zitten en mezelf zielig te voelen en dus maar te verzuipen in de marathon Lord of the Rings. Ik ga erop uit, in mijn eentje en ik ben helemaal gelukkig bij enkel het idee dat ik strakjes gewoon in België zit in mijn eentje in een vakantiepark en van de kerst gewoon een vakantie maak. 

Heerlijk om even Nederland achter me te kunnen laten dan en rond te zwerven in een vreemde omgeving. Lekker wandelen in de bossen en fotograferen in de stadjes. Even alles achter me laten en laten bezinken. En eens kijken of ik mijn leven weer een beetje fatsoenlijk op kan pakken. En wat ik nu eigenlijk allemaal wil. Want ik mag dan misschien wel in het traject zitten om als alleenstaande zwanger te worden, flirter heeft toch wel een hoop op zijn kop gezet in mijn hoofd. Het is nu wel duidelijk dat het niets zal worden. Maar het wil niet zeggen dat het niets met me doet. Het heeft een hoop met me gedaan en doet nog een hoop met me. Niet zozeer dat ik nou zo verdrietig ben dat het niets is geworden. Maar ik kan wel zeggen dat ik nu best wat moeite heb met het alleen zijn. Jaren lang kon ik er prima mee omgaan maar dat lukt nu niet meer echt. Ik vind het op het moment vreselijk om alleen thuis te zitten. Ik ga er dus ook zoveel mogelijk op uit, de wereld in en vooral van het leven genieten. 

En zolang mijn cyclus nog niet op gang is zal ik dat zeker blijven doen. Ik heb geen zin meer om te wachten tot er iets mijn kant op kom. Ik ga er gewoon naar toe! Ik ben al voor genoeg dingen in mijn leven weggelopen en ik weiger dat nog langer te doen. Wat ik ga doen op het moment dat mijn cyclus weer op gang is weet ik nog niet. Ik ben er nog niet over uit. Want hoe groot mijn kinderwens ook is, de gedachte dat het ook samen kan met iemand anders is een optie die ik nu ook goed moet overdenken. Die optie kwam eerst niet eens in mijn lijstje voor. Maar het is toch iets waar ik toch ook over na moet denken. Maar eerst ga ik deze december maand zien te overleven. Ik ben nooit echt goed geweest in deze maand. Maar ik ga niet teveel toegeven dit jaar aan de december blues...

Wat een heerlijkheid...

is dat daten zeg! Ben nooit echt goed geweest in daten enzo maar ik geniet er nu met volle teugen van. Flirter en ik hebben veel contact en we zien elkaar nu regelmatig. We hebben goede gesprekken, we hebben een hoop lol en het voelt heerlijk.

Ik ben niet iemand die me snel op m'n gemak voel bij mannen. Daar heb ik iets teveel voor meegemaakt. Maar met flirter voelt het goed. Ik voel me op mijn gemak en hij respecteert het ook dat ik hem eerst wat beter wil leren kennen voordat ik ergens inspring.

Maar het gaat de goede kant op en daar ben ik stiekem toch wel erg blij mee. En tuurlijk zit ik er wel mee over het bam-traject. Ik ben al zo ver en moet ik dat dan nu stopzetten vanwege flirter? Maar ik kan natuurlijk ook niet de kans laten lopen om mijn wens uiteindelijk alsnog uit te laten komen maar dan samen met iemand. Geloof dat ik het al eerder heb gezegd maar misschien is het wel een gelukje dat mijn cyclus nog niet op gang is. Ik heb nu de tijd om alles rustig aan te kijken en misschien nog wel belangrijker: gewoon lekker genieten!

Ik geniet er dus nog maar even van en ik denk dat als ik weer ongesteld ben geworden dat er dan genoeg duidelijk zal worden voor me.

In de war...

Ja ik kan wel zeggen dat ik me aardig verward voel. Het voelt ontzettend goed om een duidelijk doel voor ogen te hebben en daar mee bezig te zijn. Dat ik nu wel moet afwachten tot mijn lichaam de cyclus weer up en running heeft is wel wat minder. Maar de acceptatie is er en ik moet mijn lichaam ook gewoon die tijd geven. Hoe meer ik er over ga stressen hoe langer het zal gaan duren denk ik maar.

Maar dat het ook wel even goed uit zou komen dat het nog niet op gang is gekomen had ik niet gedacht. Mijn liefdesleven is belabberd genoeg geweest de laatste jaren. Als ik de mannen van me af moest slaan had ik ook niet de keuze hoeven te maken om alleenstaand moeder te worden. Maar dat er nu net een man op mijn pad zou komen had ik nog niet opgenomen in eventuele scenario's.

De mensen die mij volgen op twitter hadden afgelopen week al meegekregen dat ik aan het flirten was. Over de chat van wordfeud nog wel. Ben nooit een scrabble fan geweest maar wordfeud doe ik de laatste weken graag. Hij is geen onbekende van mij maar ken hem ook nog niet echt bepaald. Hij is de beste vriend van de verloofde van een vriendin van mij. Heb hem al regelmatig gezien bij verjaardagen etc. En na hem uitgenodigd te hebben voor ene spelletje wordfreud is op de een of andere manier een gesprek tot stand gekomen.

Afgelopen zaterdag ging het opeens in een sneltreinvaart. Van de chat van wordfeud overgestapt op de whatsapp. En als je dan toch een avondje aan het oppassen bent is het ook helemaal niet erg om te chatten. Over van alles en nog wat gepraat. Uiteindelijk kwam de vraag of ik mee wilde naar de film samen met die vriend en vriendin. Nou dat vond ik natuurlijk geen probleem.

Het kletsen ging gewoon door en ook op zondag kletsten we heel wat af via de whatsapp. Heel gezellig allemaal! En toen kwam opeens de vraag of ik een keertje met hem uit eten wilde...Ik was er effe stil van! Ik had dit totaal niet verwacht. Ik vond het vooral erg gezellig en hij weet dat ik bezig ben met zwanger worden. Maar goed ik vond het ook te gezellig om er nee op te zeggen en we hebben ook maar meteen voor die avond afgesproken. Lekker vroeg zodat we daarna de andere op konden halen om naar de film te gaan.

Ik had wel meteen mijn hart in mijn keel zitten. Waar was ik in vredesnaam mee bezig? Dit was niet de bedoeling nu! Ik kan nu geen leuke man tegenkomen! Ik sloeg dus even aardig op hol. Maar goed de date stond en ik had een uurtje om mezelf klaar te maken.

En ik heb een geweldige avond gehad! Nadat de zenuwen eindelijk weg waren en ik me prima op m'n gemak voelde hebben we lekker gegeten en rustig zitten kletsen over van alles. Het voelde niet vreemd. Ik voelde geen muurtjes hoger worden. Heerlijk. En hoe heerlijk is het om op stap te zijn met een man die niet meteen van alles probeert. We hebben gelachen, we hebben serieuze gesprekken gehad, we hebben zitten dollen. Een goede date dus die me nog steeds wat verward maakt. Na de date door naar de film wat ook gezellig was.

Hoewel ik nog geen vlinders in de buik heb voel ik me wel erg op me gemak bij hem en wil ik hem beter leren kennen. Ik ben sowieso niet iemand die meteen verliefd wordt. Ik moet eerst iemand leren kennen voordat ik er helemaal hoteldebotel van kan worden. Want het is nu eenmaal zo dat ik niet gemakkelijk mensen toelaat in mijn leven. Ik heb dus genoeg te doen de komende tijd en genoeg om telkens weer over na te denken en te zien wat mijn gevoelens ermee doen. Maar het maakt me ook wel wat in de war...het is dus maar goed dat ik mijn lichaam nu de tijd geef...dan kan ik gewoon in de war zijn en zien welke kant het opgaat...

Nog maar even afwachten...

Vandaag ene bezoekje gebracht aan de huisarts aangezien ik al twee en een halve week licht bloedverlies heb. Absoluut niet veel maar wel elke dag iets. Gelukkig heb ik een huisarts die geduldig luistert en we hebben even het hele tijdschema bekeken wanneer de laatste prikpil was, wanneer ik voor het eerst wat bloed verloor. Hij kwam tot de conclusie dat ik nog niet een echt maandstonde had gehad. Mijn huisarts komt oorspronkelijk uit belgie dus hij gebruikt het woord maandstonde. Als het bloedverlies nog twee of drie weken aanhoud mag ik terug komen en zal hij een inwendig onderzoek doen. Hij zal dan de baarmoederhals bekijken, eventueel een uitstrijkje maken en waarschijnlijk bloedprikken. Mocht het aanhouden dan vermoed hij eventueel een ontsteking. Maar hij acht de kans groter dat ik in de komende weken een echte maandstonde zal krijgen. Ik zal dus nog maar even afwachten. Ben in ieder geval blij dat hij het niet wegwuifde en me gerust heeft gesteld.

Top...

Het is inmiddels alweer dinsdag maar de energie van een topweekend zit nog in mijn lijf! Afgelopen weekend is mijn oudste neefje wezen logeren. Hij is nu bijna 4 jaar en had gevraagd of hij een keer bij tanti mocht logeren. Helemaal super en aangezien hij binnenkort naar school gaat afgelopen weekeinde uitgekozen. Want ik verwacht dat zodra hij naar school gaat de eerste periode de weekeinden hard nodig zal hebben om bij te tanken.

Zaterdag rond 3 uur kwam hij samen met zijn mama en broertje binnen. Zijn logeertas en matrasje naar binnen gehaald en meteen neergelegd in het kamertje waar hij zal gaan slapen. Zijn mama liet meteen even zien wat hij allemaal had meegenomen enzo. Daarna maar even naar de woonkamer waar hij al meteen de twee bakken met autootjes ontdekte en uit de kast trok. Vol verwondering stond hij er naar te kijken en vertelde wild tegen mama dat tanti heel veel autootjes heeft. De toon was dus meteen gezet en zuslief vertrok met jongste neefje weer huiswaarts. Er kon nog net een knuffel en kus vanaf maar neefje wilde weer snel terug naar binnen want hij moest spelen.

Heerlijk heeft neefje zich vermaakt met het speelgoed dat ik op marktplaats heb weten te bemachtigen. En hij wilde met alles spelen. Dus elk kwartiertje vroeg hij of hij met iets anders mocht spelen. Tuurlijk mocht dat maar wel eerst even opruimen waar je eerst mee speelden. En dat ging super! Zelfs toe ik het eten ging koken wist hij zichzelf heel goed bezig te houden. En dat eten? Dan ging er als een speer in en een toetje hoefde niet want hij moest spelen. Maar toen tanti een toetje ging eten wilde hij eigenlijk ook wel een toetje. Na nog heerlijk gespeeld te hebben was het uiteindelijk toch echt tijd om richting bed te gaan. En dat ging zeer soepeltjes. Even tandjes gepoetst en toen naar zijn logeerbedje. Geweldig vond hij het en half tegen mij aan liggend lazen we een boekje. Daarna zijn lichtje aangedaan, het grote licht uitgedaan nog een hele dikke knuffel en een kus en toen was het echt slaaptijd. Normaal gesproken draait hij zich dan lekker om en ligt al te ronken voordat de deur dicht is. Maar nu bleef hij vrolijk en wakker op zijn rug liggen.

Maar toen ik na een kwartiertje toch maar even ging kijken lag hij toch lekker opgekruld te ronken. Eerst  dag was erg geslaagd en ik dook ook maar vroeg mijn bed in. Want kleine neefjes kennen geen uitslaapzondagochtenden. En terwijl je al een aantal uurtjes lekker ligt te slapen schrik je opeens wakker van een aarzelende blaf van de hond en zie je een kleine gedaante op je afkomen. Ik zat meteen recht overeind en al in de houding om een eind naar achter te schieten toen mijn hersenen zich opeens inschakelden. Gelukkig maar! Ik had het daar bijna op het gillen gezet terwijl het mijn neefje was die op me afkwam en het bed opdook. Een snelle blik op de wekker leerde mij dat het iets na 3 uur was midden in de nacht. Neefje vertelde dat hij wakker was en wilde spelen. Nou laten we dat dus maar niet doen. Hem maar zijn knuffels laten halen en in mijn bed laten kruipen en na even met zijn knuffels gespeeld te hebben krulde hij zich weer op en viel in slaap. Met het grootste gedeelte van de deken. grrrrr... Eerst maar even naar de wc. Maar zo stevig sliep neefje dus nog niet want hij kwam me achterna. Maar daarna sliep hij gelukkig toch weer snel terwijl ik toch nog even een uurtje wakker heb gelegen. Maar wat wil je: ik zat bijna tegen het plafond dus de schrik moest wel even zakken.

Tanti wakker worden! Tanti! Je moet wakker worden! Mag ik spelen tanti? Tanti wordt nou wakker!

Geloof dat hij dat in 10 seconden had gepropt. Neefje maar even aan het spelen gezet zodat ik even wakker kon worden. Om 7 uur in de ochtend. Uiteindelijk wakker eerst maar mijn eigen ochtendrituelen gedaan aangezien hij zo lekker aan het spelen was. Ook dit keer ging het eten er weer goed in want hij moest wel weer snel verder gaan met spelen hoor. En ja strakjes wilde hij wel mee naar het bos om samen met de hond te wandelen.

Op naar het bos dus. Natuurlijk wel eerst een tas zorgvuldig ingepakt. Drinken, koekjes, zakdoekjes en nog van alles. En toen eerst naar de treinen kijken want we pikten daar meteen een vriendin op met haar hondje om mee te gaan naar het bos. In het bos genoot neefje met volle teugen en rende constant gillend en springend achter de twee spelende hondjes aan. Neefje en hondjes gedroegen zich perfect! Maar neefje was ook wel erg moe waardoor ik hem op het laatste stukje maar gedragen heb. Hij kon niet meer. In de auto op weg naar de treinen sliep hij bijna maar hij gaf niet toe. Thuis aangekomen ook even op bed gelegd maar hoorde hem alleen maar spelen op het kamertje. Hij wilde echt niet toegeven aan zijn vermoeidheid en bleef maar spelen. Maar op een gegeven moment moest ik heb dan toch weer thuis gaan afleveren. Doodop bracht ik hem weer zijn eigen huis binnen. Deed een kort verslag van het weekeinde aan zijn ouders. Later die avond hoorde ik dat ze hem er maar extreem vroeg in bed gedaan hebben. Hij viel om. Letterlijk.

Een heerlijk weekeinde was het. Hoe heerlijk was het om een blik te werpen in mijn toekomst. Hoe heerlijk was het om een kind in huis rond te hebben lopen. Hoe heerlijk was het om het ritme te volgen van een kind. Hoe heerlijk is het om die levendigheid in huis te hebben. Ik heb genoten! En mijn doel staat nu nog helderder voor ogen. En ik ben zo trots op de hond! Wat heeft die zich goed gedragen met dat neefje dat wel heel graag met haar wilde spelen.

Wat een zeur...

ben ik toch. Ik ben helemaal niet zo'n persoon dat constant kan zeuren om dingen. Maar op dit moment voel ik me een enorme zeur. Of misschien moet ik jankerd zeggen. Of misschien moet ik even helemaal niets zeggen. Maar zo stil en rustig als ik meestel ben zo moet ik er nu alles uitgooien ofzo.

Alles komt er op het moment uit. Allerlei gevoelens. Van alles en nog wat. Dingen waar ik liever nooit meer aan zou denken tot dingen waar ik nog nooit aan gedacht heb. Dingen waar ik nooit moeite mee heb gehad doen nu opeens pijn en dingen waar ik zo moeite mee had is opeens een peulenschil. Ik heb het gevoel dat de wereld op z'n kop is gezet en ze zijn vergeten mij de memo daarover te sturen.

Ik kan huilen maar ik weet eigenlijk niet eens waarom ik nou huil. Wat is het dat me verdrietig maak? Die tranen komen maar bij de ene hala vol geluk bij de andere haal met verdriet, dan weer boosheid en zo gaat het maar door. Maar waarom dan? Ik kan er mijn vinger niet op leggen. Ik weet niet wat ik nu voor mezelf verzwijg.

Krijg wel het gevoel dat ik nu wel zoveel completer ben dan ik ooit geweest ben. Zou ik dan gewoon al die tijd mijn gevoel uit hebben gestaan. Het is werkelijk jaren geleden dan ik een goed potje heb zitten janken en er zijn genoeg momenten dat ik er tranen uit heb lopen persen maar er niets kwam. Alsof ik weer mezelf aan het worden ben.

Dat ik niet weet wat het nou precies is, is een leugen. Ik weet het wel. Maar kan het eigenlijk niet geloven dat ik me dus al die jaren toch zo gevoeld heb. En dat ik daar met elk druppeltje bloed dat stroomt er steeds meer achter kom. Ik heb me al die jaren niet compleet gevoeld, ik heb me al die jaren geen vrouw gevoeld. Hoe stom vind ik het dat ik loop te wenen omdat ik me nu wel weer heel voel. Ik me wel weer vrouw voel omdat ik bloed verlies. Maar met elke druppel die uit me vloeit, vloeien ook mijn emoties.

Ik ben een vrouw. Eindelijk weer. Och wat voel ik me toch een zeur. Laat ik het er maar op houden dat het ene niet zonder het andere kan.

Een weekje later...

na de eerste donatie is de eerste wachtweek omgevlogen. Op een hele andere manier dan ik had verwacht maar achteraf ook niet een echte wachtweek. Ik was de eerste donatie ook al ingegaan met nog de onzekerheid of de cyclus duur die ik had uitgekozen wel zou kloppen. Want na 1 menstruatie weet je eigenlijk nog niets. Maar ik vond het vooral belangrijk om al een keer dat hele proces van de donatie mee te maken. Want ik wist van te voren dat de kans heel groot zou zijn dat het dit keer een losse flodder was. Dus dan maar eens kijken wat mijn gevoel en emoties allemaal met me doen tijdens het donatie proces. En aangezien ik het vooral allemaal als erg raar heb ervaren ben ik vooral blij dat ik bij de volgende donaties die zenuwen minder zal hebben en het gevoel beter een plekje kan geven.

Maar goed de afgelopen week is dus allemaal wat anders verlopen dan verwacht. Ik had een drukke week voor de boeg. Het werk zoals het altijd moet gebeuren maar ik had nogal wat vergaderingen. 4 avonden zou ik aan het vergaderen zijn dus er was genoeg afleiding. Maar maandagmiddag voelde ik klieren in mijn net komen opzetten en wat pijnlijk worden. De eerste vergadering dus maar afgezegd en vroeg naar bed.

Het vroeg naar bed gaan hielp niet en het zette stevig door. Flinke koorts en een nek helemaal opgezet en pijnlijk om nog maar niet van de hoofdpijn te spreken. Gelukkig kon ik voor half 9 in de ochtend bij de huisarts terecht om vervolgens naar huis te gaan met een kuurtje en paracetemol zetpillen. Ik had een fikse keelontsteking te pakken met nog wat griepverschijnselen eraan vast. Thuis de hond even snel uitgelaten en me ziek gemeld op werk om vervolgens weer met een kruik mijn bed in te stappen. Beroerd dat ik was heb ik gelukkig die dag meer geslapen dan ik wakker was. Zelfs de nacht sliep ik goed door. Alle medicijnen werden netjes genomen maar ondanks de zetpillen bleef de korts aardig lang hangen.

Maar na regen komt zonneschijn en na twee dagen goed rot gevoeld te hebben voelde ik me de derde dag stukken beter. Dus op de laatste werkdag van de week weer lekker wezen werken. En dan is het weekeinde. En dan zijn er weer genoeg andere dingen te doen.

En hoe nu verder? Ik zal over een weekje vast wel testen. Gewoon voor het geval dat. En ondertussen houd ik me braaf aan alles wat wel en niet mag rondom zwanger worden. Maar ik denk dat het toch beter is even wat menstruaties af te wachten. Want ik ben dan niet alleen ziek geweest van de week maar ook weer soort van ongesteld. Twee dagen achter elkaar een redelijke bloedverlies. En de avond daarna weer wat. En de ochtend daarna weer wat. Dus eerst maar pas op de plaats en kijken wat de cyclus gaat doen.

En tot die tijd zal ik me vast wel bezig kunnen houden. Met een neefje dat een nachtje komt logeren, met verjaardagen, met werken, met vergaderen en nog veel meer dingen.

Just another Sunday...

Geloof dat het heel heel heel erg lang geleden in dat ik op een zondagochtend al om half 8 naast mijn bed stond. Ik had graag nog wat verder geslapen maar ik had het in mijn kop gehaald dat het huis helemaal netjes en schoon moest zijn. Want dit word de dag dat mijn donor voor de eerste keer langskomt. We hebben samen besloten om gewoon een poging te wagen zonder nog precies te weten wat mijn cyclusduur is en of er wel een eisprong zal zijn.

Na me even goed kwaad gemaakt te hebben was het huis schoon en netjes. En had ik nog tijd over voordat  hij zou komen. Toen kwamen de zenuwen echt goed. Helemaal toen hij belde om te zeggen dat zijn trein vertraging had en hij dus wat later zou komen. Balen maar door te twitteren en een spelletje te spelen op mijn telefoon kwam ik de tijd aardig door.

En toen ging de deurbel. De hond moest natuurlijk weer laten horen dat ze er was. Maar jeetje wat voelde dat ongemakkelijk zeg. Zaten we daar op de bank. Ik ga er van uit dat het de volgende keer niet meer zo ongemakkelijk zal voelen als vandaag. We hebben allebei nog even de laatste keer het donorcontract bekeken en daarna ondertekend. En toen was het officieel. We kunnen beginnen. Ik liet hem maar de potjes zien die ik had gehaald en vertelde hem dat hij de rommelkamer kon gebruiken. Maar hij maakte liever gebruik van de badkamer. Damn de enige ruimte die ik vandaag niet had schoongemaakt. Heb ik weer. Maar ja kan moeilijk tegen hem zeggen dat hij daar niet zijn ding mocht doen.

Maar ja dan zit je daar in je eentje op de bank. Te wachten. Dus maar weer een spelletje spelen op mijn telefoon. Twitter beetje bekijken. En dan gaat die deur opeens weer open. En krijg je een potje. En laat je hem uit en wens je hem een goede terugreis. En dan sta je daar met een potje. Met daarin een kwakje.

Sorry voor de omschrijving maar je moet je voorstellen dat ik op dat  moment met een vies gezicht naar de inhoud van het potje stond te kijken en echt letterlijk dacht...een kwakje. Het vieze gevoel hield even met daarbij een raar gevoel. Deels weer in de zin van waar ben ik mee bezig maar ook denkende aan het moois dat het kan brengen. Maar het idee dat ik "dat" dadelijk zou inbrengen bij mezelf gaf me wel even de kriebels en de rillingen.

Maar ik heb mijn doel duidelijk voor ogen en daar hoort dit nou eenmaal ook bij. Dus maak ik me klaar terwijl ik het potje netjes tegen mijn lichaam heb gehouden. Het spuitje met de canule heb ik ook tegen mijn lichaam aangehouden zodat ik de sperma niet in een koude canule en spuitje zou opzuigen. Helaas ben ik toch best gespannen en lukt het niet goed om te ontspannen. Hierdoor lukt het niet om de canule en spuitje zover mogelijk in te brengen. Na een paar pogingen besluit ik dat het vandaag niet zal lukken om het zover mogelijk in te brengen en spuit ik het maar gewoon in.

En het stomme is dat op het moment dat je de spuit leegdruk je er gewoon niets van merkt. Maar het zit erin en met een kussentje onder mijn bibs blijf ik nog maar even liggen. Ik besef me opeens dat ik nu de wachtweken inga. Er komt dan toch nog die rust over me heen waar al heel de ochtend op zat te hopen. Maar ook wordt ik overvallen door vermoeidheid. Maar ja wat wil je, laat naar bed en weer vroeg op om vervolgens het huis te poetsen. Dus ik zet mijn wekker en plak er nog een uurtje slaap achter aan. En wat heb ik heerlijk geslapen. Het heeft me weer even helemaal opgeladen en ik ben er helemaal klaar voor.

En het is ook weer tijd om over te gaan op de normale zondag rituelen...want verder is het een zondag als alle anderen...

Nog eventjes...

En dan ga ik voor de eerste keer de wachtweken is. Aanstaande zondag komt mijn  donor langs en zal de eerste inseminatie plaatsvinden. dat zal nog wel wat geklungel op gaan leveren gok ik met dat spuitje en canule. Maar daar zal ik jullie alles over laten weten als het gebeurt is.

Nog maar een paar daagjes dus en afgelopen zondag ben ik al samen met mijn beste vriendinnen wezen vieren dat ik aan de slag kan. Met sushi! Ik vind sushi echt heerlijk hoewel ik het niet heel vaak eet. Maar ja met zwanger worden komen ook wat don't om de hoek kijken en daar valt sushi helaas ook onder. Dus heb ik me heel de avond tegoed gedaan aan heel veel sushi maar vooral genoten van een hele gezellige avond.

Ondertussen ben ik me goed aan het inlezen over wat wel en niet te doen qua van alles. Qua eten, qua sporten en ga zo maar door. Ook ben ik vanochtend begonnen met de ovulatie testen. En ik ben erg benieuwd of de eisprong ook zal zijn op de dag die ik verwacht. Ik verwacht de eisprong volgende week maandag of dinsdag. Het is en blijft nog een gok omdat ik niet precies weet wat mijn cyclus-duur is. Maar dat geeft niet, elke stap is er eentje. En ik sta te popelen om weer wat nieuwe eerste keren te beleven: eerste keer inseminatie, eerste keer eisprong, eerste keer wachtweken, eerste keer zwangerschapstest, hoogstwaarschijnlijk eerste keer teleurstelling van een mislukte poging maar uiteindelijk hopelijk ook de eerste keer het geluk van een positieve test.

Dus nog eventjes....

wordt ik voor de gek gehouden?

Afgelopen zondag kreeg ik een smsje van een vriendin. Ze wilde weten hoe het was en hoe het ervoor stond met een donor zoeken enzo. En zo kwam er een heel gesprek op gang over de sms. Ik verteld over hoe het ervoor stond en ook dat het nu wachten was tot m'n cyclus weer op gang zou komen. Ik voelde voor het eerst de acceptatie dat ik gewoon geduld moet hebben en het moet afwachten. Het is nu aan mijn lichaam en dat heeft tijd nodig na 7 jaar prikpil. Het gaf heel veel rust en dat was fijn.

Na leuk bij gekletst te hebben  was de zondag ook weer voorbij en ging ik mijn gebruikelijke korte nacht weer in. Ik slaap altijd slecht van de zondag op de maandag. Ben het inmiddels wel gewend dus stapte ik weer veel te laat mijn bed in om 5 uur later de wekker te vervloeken.

En je weet het wel...je slaat de wekker op snooze...paar minuten laten gaat mijn telefoon ook af...En die sla ik nooit dus die zet ik netjes uit en draai me weer om en voordat ik weer goed en wel lig gaat de wekker al weer...tijd dus om uit bed te stappen...lekker duf...nog niet stevig op de benen...eerst altijd maar naar de wc...en pats boem...

Opeens ben ik klaar wakker en dans ik mijn vreugdedansje....Want ik zie bloed...Het is zover! Ik ben weer ongesteld. Ik zweef al mijn ochtendrituelen door van geluk en ben in no time klaar. Even rustig ontbijten en dan lopen met de hond. De hond heeft ook zo haar ochtendrituelen en ik heb liever dat ze dat buiten doet dus lopen met de hond. En tijdens het lopen maakt het geluk even plaats voor een wat donkerder gevoel...Help denk ik...waar begin ik aan...waar ben ik mee bezig...kan ik dit wel...weet je wel wat je allemaal opgeeft...
En zo ging ik nog even door. Maar inmiddels was ik al op mijn werk aangekomen. De hekken waren al open, de lichten al aan en zo begin ik aan de verplichte taken voor de maandagochtend opstarters. En aangezien ik altijd te vroeg ben zit ik na de taken in dat lokaaltje te wachten op de vroege vogels die een uurtje later naar school gebracht mogen worden. Maar mijn collega komt als eerste binnen en voordat we goed en wel goedemorgen hebben gezegd sta ik daar weer te dansen van vreugde en ze danst met me mee. Het geluk is weer terug en het angstgevoel is verdwenen. Gelukkig maar.

Zwevend gaat de dag langzaam voorbij. Ik ben nog nooit zo vaak op een dag naar de wc geweest. Niet omdat ik elke keer zo nodig moest, maar omdat ik het eigenlijk nog niet helemaal durfde te geloven. Dus met elke keer dat ik op een wc-pot zat maakte mijn hart weer een sprongetje van vreugde. Het was weliswaar niet veel, haast niet noemenswaardig. Maar het was rood, het was bloed. Tot ik toch merkte dat er op dat kleine beetje na niets meer achteraan leek te komen. Ik begon me wat bedrukt te voelen. Het zou me toch niet gaan gebeuren dat dit het was? Nog nooit had ik er zo naar uit gekeken om ongesteld te worden en nog nooit was ik zo bedroefd dat het na een paar druppeltjes weer ophield. In de ochtend ervaarde ik het gevoel weer op en top vrouw te zijn en nu voelde het alsof mijn lichaam mij verraadde.

Maar er kwam echt niets meer. Ik voelde me zwak, ik kreeg wat buikkrampen die al heel de dag wonderbaarlijk er nog niet waren geweest. Maar er kwam geen bloed meer. Niets meer. Ik voelde de tranen en liet ze ook stromen. En ondanks dat ik teleurgesteld was wist ik dat die emoties niet alleen daar van kwam. Dus ik liet het gaan. Ik liet het toe dat ik een klaagzang losliet. De schouder die ik nodig had kwam gelukkig op het juiste moment en ik spuide, gooide alles eruit, alles wat me dwarszat, alles wat ik voelde, alles wat ik maar kon zeggen. Zo mooi was de dag begonnen en zo heftig in emotie eindigde de dag.

Een heftig gesprek met mijn moeder en zus vorige week zat me zo ontzettend dwars en maakte me zo boos. En nu was het juiste moment om me er ook echt boos om te maken. Want de enige die ik niet had verteld over het bloed dat mij zo vreugdevol maakte kon ik niet delen met mijn zus en moeder. Niet omdat de deur dichtzit. Nee omdat er altijd een "maar" zal zijn. En dat maakt me boos, maakt me verdrietig maar maakt me vooral dat ik teleurgesteld ben. Dat twee vrouwen die zeer dicht bij me staan me nooit zomaar zullen accepteren zoals ik ben.

Helaas volgde er weer een korte nacht en heb ik mijn dag met een duf hoofd doorgebracht. Vrolijk was ik niet. Blij was ik dat er wat klusjes waren op werk dat concentratie vereiste zodat ik mijn gedachten even kon verzetten. Met mijn collega besprak ik wel wat dingen. Maakte me soms ook aan het lachen. Maar legde ook haar hand op mijn schouder en zei: " Het komt allemaal goed". Dus de dag kwam ik wel weer door. En vandaag had ik de wc gemeden. Want ik wilde alleen maar bloed zien en dat was er toch niet. Dus waarom zou ik dan gaan. Maar op een gegeven moment kun je het toch echt niet meer ophouden en moet je gewoon. Ik viel nog net niet van de wc af maar daar was het weer, een klein beetje. Niet veel, gewoon een klein beetje.

En toen besloot ik dat ik mezelf niet zo gek moet maken. En me al helemaal niet gek moet laten maken door mijn lichaam. Mijn lichaam is druk bezig, dat voel ik. Voel me niet helemaal geweldig, mijn lichaam doet er echt moeite voor. Het moet ook weer effe wennen na 7 jaar. En mijn lichaam is zo aardig om de pijn die er zo bij hoorde voor mij gewoon even achterwege te laten. Zo pijnloos heb ik nog nooit bloed verloren. Ik prijs me gelukkig met het beetje dat er nu is op de tweede dag. En is er morgen niets meer? Dan is dat nou eenmaal zo. Maar mijn lichaam werkt nog! En daar mag ik heel blij mee zijn. Dus ook al wordt ik soms voor de gek gehouden, ik ga me maar niet meer gek laten maken...

Wachttijd...

Ja, dan heb je alles rond. Donor gevonden waar ik me goed bij voel, alle spullen in huis om eisprong te bepalen en een duidelijk doel voor ogen. En dan zit je hier maar te wachten tot je eindelijk weer eens ongesteld word. Meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. Ik ben een paar maanden geleden gestopt met de prikpil en het is nu wachten tot alles weer op gang komt. Natuurlijk had ik gehoopt meteen weer ongesteld te worden en meteen aan de slag te kunnen. Maar goed ik zal dus netjes af moeten wachten tot het weer eens om de hoek komt gluren. En ook al heb ik me er bij neergelegd dat mijn lichaam heeft bepaald een wachttijd in te stellen als het zover is zal ik gillen, springen en gelukkig zijn. En meteen een avondje sushi afspreken. Want daarna zal het echte proberen gaan beginnen en dan zal ik dat moeten missen. Niet dat ik zo vaak sushi eet maar ik weet dat ik het ga missen omdat het dan niet meer mag.

Maar goed de wachttijd heeft ook zo zijn voordelen. Want er zijn zo ook wat praktische zaken die ik rond wil hebben voordat ik met een beeb rondloop. Zo ben ik nu bezig met laminaat te leggen in mijn huis en heb ik al de slaapkamer en studeerkamer omgewisseld. Waarom? Omdat het zo veel praktischer is. Maar zo ben ik ook bezig met de hond. Ik heb een geweldige Jack Russel. Maar ze heeft een gebruiksaanwijzing, en die is niet 1 blaadje. Zo is ze ontzettend waaks, ze zet buiten de boel op stelten als ze een kat ziet, heeft verlatingsangst en zo kan ik nog wel effe doorgaan. Maar ondanks die gebruiksaanwijzing heb ik er al meerdere keren aan zitten denken om een beter huis voor haar te zoeken. En helemaal nu ik ga proberen een kindje te krijgen. Want hoe zal dat samen gaan? Dan kan ik het denk ik niet zo goed gebruiken dat beeb eindelijk rustig ligt te slapen en vervolgens wakker geblaft wordt omdat de bel gaat. Gewoon iets praktisch dus. Maar ik ben ook iemand van het nemen van mijn verantwoordelijkheid. Want het meeste probleemgedrag had voorkomen kunnen worden. Maar dat is mij niet gelukt. Vooral omdat ik het opvoeden van een Jack Russel zwaar heb overschat. Net als de meeste mensen die een Jack Russel nemen. Want het zijn en blijven terriërs. En ik ben ook behoorlijk koppig en eigenwijs maar terriërs zijn daar meesters in. Nu heb ik van huis uit al een stevige portie ervaring met honden maar zelfs dat was niet genoeg om een Jack Russel op de juiste manier op te voeden. Dus ging ik begin dit jaar op zoek naar een training die ik kon doen met mijn hond. Ik vond een goede hondenschool en schreef me uiteindelijk in voor de behendigheid en de frisbee. De tijdstippen en dagen van de gehoorzaamheid  waren niet handig voor mij en achteraf gezien was ik zelf ook nog niet klaar voor de gehoorzaamheid cursussen.

Ik heb een geweldige tijd met mijn hond gehad op deze cursus. Ik kreeg weer plezier in mijn hond en ondanks dat met name de behendigheid zeer moeizaam ging heb ik de laatste les staan springen met mijn hond in de armen omdat ze hele parcours los aflegde en zonder rondjes te rennen na elke hindernis.
Maar ik zie het dus als mijn verantwoordelijkheid om eerst zoveel mogelijk dingen te proberen om die gebruiksaanwijzing te doen slinken voordat ik haar zomaar wegdoe. Ook omdat ik haar niet zomaar weg kan doen. Ze is mijn hond en dat was een hele bewuste keuze en niet een keuze om haar na een paar jaar weer weg te doen. Maar na de eerste trainingen werd het wel duidelijk dat ze nog heel wat meer training nodig heeft om haar gedrag te verbeteren. Dus doe ik dat ook. En dus sta ik morgen weer op een trainingsveld tussen allerlei puppy's met een hond die geen puppy meer is maar wel om die basis erin te leggen. En het houd me bezig tijdens deze wachttijd. Dus elk nadeel heeft zijn voordeel!

Girlpower...

Soms wil je wat....en dan moet je er wat voor doen...dan neem je gewoon een glaasje girlpower en zorg je ervoor dat het gedaan wordt.

Al 9 jaar woon ik in mijn appartementje. Ik kwam hier wonen toen ik op mezelf ging. Niet lang daarna kwam mijn toenmalige vriend bij me wonen. 2 jaar later schopte ik hem het huis uit. Nou ja schoppen? Hij kreeg een maand te tijd om te vertrekken en ik heb met veel plezier geholpen met zijn spullen in het verhuisbusje te zetten. Toen kwam er een moeilijk jaar. Want opeens was ik alleen, stond ik er helemaal zelf voor. Rond de tijd dat ik mijn ex het huis uitzette kreeg ik ook de diagnose van de endometriose. En het was helemaal niet zo leuk om mijn ex het huis uit te schoppen. Maar samenwonen met iemand die niet meer verliefd op me was, iemand die mij meer zag als een hele goede vriendin en zelfs een beetje als een zus was voor mij geen optie. Het moeilijkste vond ik nog wel dat hij als driekwart jaar dat gevoel had maar het wel makkelijk vond dat zijn eten werd gemaakt, het huishouden werd gedaan en ik elke avond naast hem lag in bed. In mijn ogen had hij de beslissing moeten maken om weg te gaan. Maar goed ik kwam er uiteindelijk achter en schopte meneer er dus uit.

Met het verbreken van de relatie verloor ik ook heel veel vrienden. Want mijn kant van het verhaal hebben ze nooit willen horen. Dat was dus een moeilijk jaar. En het alleen wonen voelde toen ook niet fijn. Bij elk geluidje dat ik hoorde zat ik recht overeind in mijn bed. Meerdere keren per nacht liep ik met een stok door het huis want ik hoorde toch echt van alles wat niet hoorde.

Maar het werd beter. Ik had wat centjes gespaard en ging nu eens een eigen huisje maken. Er werden nieuwe meubels gekocht, indeling werd veranderd. Kortom ik had mijn eigen plek. En door de jaren heen bleef ik elke keer weer wat veranderen en verbeteren. En aangezien ik een dochter ben van een timmerman en een creatieve opleiding heb gevolgd waarbij houtwerken en metaalwerken ook gewoon bij hoort kan ik gelukkig een hoop zelf. Ik bouw rustig zelf een kastje of een tafeltje. Schilderen is geen probleem, lampen ophangen is een eitje en zo kan ik nog wel even doorgaan. En door de jaren heen heb ik ook genoeg mogen helpen bij het klussen in nieuwe huisjes van vrienden.

Maar er was al die 9 jaren dat ik hier al woon 1 ding dat me altijd heeft geïrriteerd. En dat is de vloer. Toen ik op mezelf ging wonen had ik niet heel veel centjes dus kocht ik de goedkoopste vinyl in een kleurtje dat ik nog enigzins mee kon leven. Maar in die 9 jaar was het kleurtje toch niet meer zo fijn laat staan dat het steeds moeilijker werd om schoon te maken. Dus zei ik twee jaar geleden al dat het tijd werd om de vloer te vervangen. Maar daar wachtte ik nog even mee. Want het liefste wilde ik hier niet meer wonen. Ik was het helemaal zat. Ik was mijn appartementje ontgroeid en wilde verder. Maar soms gaat dat niet. Het nadeel van alleen zijn is dat je alles doet op 1 salaris. En met mijn salaris kan ik prima rondkomen. Maar een huis kopen zit er niet in. En rondkijken naar andere huurhuisjes liet zien dat ik nu toch best voordelig huur. Dus kwam daar een jaar geleden de beslissing dat ik voorlopig in mijn appartementje zou blijven zitten. Want waarom zou ik gaan verhuizen wat een hoop centjes kost om uiteindelijk ook meer huur te moeten betalen voor waarschijnlijk maar een paar extra vierkante meters.

De beslissing werd genomen en een plan werd gemaakt. Ik ging de slaapkamer en de studeerkamer omruilen. De nieuwe studeerkamer kan dan als het zover is een kinderkamer worden. En ik ga laminaat op de vloer leggen. Ik ging dus op m'n gemakje sparen daarvoor. Ondertussen kwam er een lekkage voorbij van de bovenbuurman en na maanden gedoe kon die schade eindelijk worden hersteld. En aangezien ik al die jaren heb geleefd met een gaskachel ging ik ook die vaarwel zeggen en hallo zeggen tegen een centrale verwarming. Ondertussen ging mijn zus ook aan het verbouwen in haar huis en ik mocht het laminaat hebben dat zij eruit gingen halen. Helemaal super want het is een prima laminaat vloertje en scheelt weer een hoop centjes.

En hoewel ik nog nooit laminaat had gelegd laat ik me daar niet door tegenhouden. Dus afgelopen vrijdag heb ik de woonkamer leeg geruimd, vloer eruit gehaald en heb ik voor het eerst van mijn leven een laminaat vloer gelegd. Alles bij elkaar heb ik er 12 uur over gedaan en gelukkig hebben vrienden mij geholpen met de spullen weer in de woonkamer sjouwen. Ik was wel helemaal gebroken en zaterdag mocht ik eerst bij de hondentraining mijn spieren een beetje losmaken voordat ik samen met een vriendinnetje laminaat heb gelegd in de gang. Hopelijk gaat het lukken om woensdag laminaat te leggen in de keuken. Er zijn dan nog twee kamers over om laminaat in te leggen maar wanneer dat gaat gebeuren weet ik nog niet. Er staan daar namelijk wat meubels in die ik niet alleen kan tillen en dus sjouw hulp nodig heb. Maar ik denk dat het wel lukt om alles voor de herfstvakantie te doen.

Het is een heerlijk idee dat ik strakjes in een prachtig opgeknapt huisje zit! En dat met een beetje girlpower!

De deal is rond...

we hebben digitaal de handen erop geschud waardoor ik nu kan zeggen dat ik een donor heb gevonden!

Wat heerlijk om alles rond te hebben. Ik heb een donor, en alle andere spullen heb ik ook in huis. Het is nu alleen nog wachten tot mijn cyclus weer op gang komt en dan kan ik beginnen. Ik blijf dus druk bezig met duimen en hopen dat ik snel weer ongesteld mag worden. En ik vind het best bijzonder om te zeggen dat ik weer heel graag ongesteld wil worden. Want mijn menstruaties zijn nooit fijn geweest. Al vanaf de eerste menstruatie had ik prachtige menstruatie pijnen waardoor ik al vrij snel aan de pil mocht van mijn mama. De pijnen werden echter met de jaren erger. Maar iedereen om me heen zei dat ik me aanstelde. Dus geloofde ik ook dat ik me aanstelde. Want het was normaal dat je wat pijntjes enzo hebt tijdens je menstruatie.

Maar gelukkig brak het moment aan dat ik het helemaal zat was. Dat ik wist dat de pijnen die ik had niet normaal waren. Na jarenlang constant pijn te hebben die verergerde naarmate de menstruatie naderde en ik elke dag pijnaanvallen kreeg te verduren moest er wat aan gebeuren. Dus waagde ik eindelijk de stap om naar de huisarts te gaan. Ik weet nog dat ik het gevoel had dat ik wel door de grond kon zakken toen ik mijn symptomen uitlegde. Al die mensen die tegen mij hadden gezegd dat ik me aanstelden kwamen in mijn gedachten weer langs. Ik schaamde me ervoor dat ik voor mijn pijntjes naar mijn dokter was gegaan. Ik ging er dan ook vanuit dat hij het zou wegwuiven en me zonder iets weer naar huis zou sturen. Want iedereen had me toch al gezegd dat ik me aanstelde. Ik moest maar niet zo zeuren en kleinzerig zijn.

Ik liep uiteindelijk helemaal zwevend de huisartsenpraktijk uit. Want ik had een naam van de aandoening  op een papiertje gekregen en een verwijzing naar de gynaecoloog gekregen. Ik had endometriose. Ik ging natuurlijk meteen googlen en ik kwam terecht in een wereld van herkenning. De gynaecoloog was het na wat onderzoeken met de huisarts eens. Ik mocht een andere keer terug komen om de behandeling te gaan bespreken. Ik kreeg wat folders mee naar huis en een paar weken later zat ik er weer. Ik was er even goed stil van toen ik de keuze kreeg te horen. De prikpil of hormonaal in de overgang gezet worden. Maar de keuze was erg simpel. De prikpil werd het. En hoewel ik behoorlijk benauwd ben voor naalden ging ik elke drie maanden met plezier de prikpil halen. De pijnen waren een stuk verminderd. Ik had niet meer een constante pijn. De pijnaanvallen had ik nog wel met regelmaat maar met de jaren kwam er steeds meer tijd tussen te zitten. Heerlijk was het om al die jaren niet het ongesteldheid gedoe te hebben.

Even snel gerekend ben ik nu 2 of 2,5 maand van de prikpil af. En dat de hormonen er weer lekker op los gaan is al te merken. Ik zit elke dag weer onder een nieuwe laag puistjes en er zijn wat dagen met stemmingswisselingen. Het kan zeker 6 maanden duren voordat ik weer ongesteld wordt. En dan komt meteen het stemmetje in mijn achterhoofd "als ik nog wel ongesteld kan worden". Want door het gebruik van de prikpil kan het altijd gebeuren dat je lichaam op een bepaald punt al in de overgang is gegaan. Dit is wel een angst die ik altijd in mijn achterhoofd zal houden. Dus hopelijk zal mijn lichaam mijn angst snel ongelijk geven en wordt ik gewoon weer ongesteld. En aangezien ik er helemaal klaar voor ben met mijn donor, spuitjes, flexibele canules, potjes, ovulatietesten en zwangerschaptesten mag het heel snel gaan gebeuren! Want ik kan het niet doen zonder die menstruatie. Dus de deal mag dan rond zijn, nu is het wachten op de uitvoering.

De ware...

Als je al kan spreken van de ware. Maar het lijkt erop dat ik de donor heb gevonden waar ik me goed bij voel! Ik heb mezelf nog wel een weekje bedenktijd toegesproken. Want meteen er maar induiken vind ik ook weer niets. Niet dat ik van gedachten zal veranderen.

Vanochtend heb ik hem ontmoet. Eerst een vriendin opgehaald, de auto naar de parkeergarage gereden en vervolgens naar het centraal station gelopen. Want we zouden elkaar ontmoeten op het centraal station. Ik was er gisteren al achter gekomen dat er geen cafeetje meer zat op het station. Beetje jammer want zoveel is er niet open op een maandagochtend. Maar toch nog twee mogelijkheden gevonden.

Daar zaten we dan. Op een muurtje. Te wachten want we waren natuurlijk veel te vroeg. Maar toen was het toch echt de afgesproken tijd aangebroken. Zijn trein zou nu toch echt aangekomen moeten zijn. Dus kijk nog maar een keer goed om me heen. En daar zie ik hem dan. Stoot nog even de vriendin aan en loop op hem af. Ik zie meteen al dat hij jonger is dan ik dacht. Maar hij ziet er precies zo uit als op de foto. Ik vertel hem dat we een stukje moeten lopen om bij het cafeetje aan te komen dat nu wel open is.

Ik voel me niet ongemakkelijk bij hem. Ik zag op tegen het stukje lopen. Namelijk een ideaal moment voor een hele lange stilte en je erg ongemakkelijk voelen. Maar ongemakkelijk voel ik me niet en ik krijg het voor elkaar om over koetjes en kalfjes te kletsen. Aangekomen bij het cafeetje bestellen we wat te drinken en verloopt het gesprek eigenlijk vanzelf. De stiltes die heel af en toe vallen zijn niet ongemakkelijk en juist even noodzakelijk om een slokje drinken te kunnen nemen. We vragen hem het hemd van het lijf, we bekijken foto's, en bespreken eigenlijk van alles en nog wat. Hij is erg open. En rustig. Het valt me op dat hij rustig is. Maar dat vind ik niet erg. Hij is niet verlegen maar gewoon rustig. Maar hij heeft dit ook al vaker gedaan. Misschien dat het daardoor komt. Maar hij laat de vragen gewoon over zich heen komen en geeft rustig antwoordt en gaat waar nodig dieper op de vragen in.

Oftewel een fijne ontmoeting. Heel anders dan de vorige ontmoeting met een potentiële donor. Het lijkt erop dat hij eerlijk is, eerlijk tot op het bot. Hij zegt waar het op staat en draait er niet om heen. Hij staat er nuchter in en zo komt hij ook over. Met de minuut die er verstrijk wordt ik er eigenlijk steeds meer zeker van. Hij is de ware. Voor zover je van de ware kan spreken. Hij is de donor waarmee ik in zee wil. Ik zal nog een paar dagen moeten wachten voor ik hem kan vertellen dat ik met hem in zee wil. Want ik heb mezelf wel voorgenomen om elke tijd denktijd in acht te nemen. Dat vind hij erg verstandig. En dat vind ik ook. Dus ik zal nog een paar dagen moeten wachten. Tot ik het hem kan zeggen. Nog een paar dagen. Tot ik er echt zeker van ben dat ik een donor heb! Of zal ik het nu alvast zeggen? Ik heb een donor...

Voor alles is er een eerste keer...

En zo ook voor het ontmoeten van potentiële donoren. Ik had allang besloten dat deze man het niet zou worden. Al na het gedoe van gisteren en de waarschuwingen die ik had gehad over hem. Maar toch besloten om door te gaan met de ontmoeting. Want voor alles is een eerste keer en die eerste keer had ik liever zo snel mogelijk achter de rug. 

Gelukkig kon een vriendin met me mee en ze had ook alle mailtjes gelezen dus ze wist om wie het ging enzo. Ze kwam vroeg zodat we eerst nog rustig konden eten en door konden nemen hoe en wat. Maar ja ik moest toegeven dat ik ook niet wist hoe en wat. Dus we spraken af dat we het gewoon zouden zien hoe en wat. 

Natuurlijk waren we er veel te vroeg dus wachten we nog even in de auto. Maar uiteindelijk moesten we toch echt naar binnen. En dan loop je zo'n hotellobby binnen en kijk je snel om je heen. Nee ik zie hem nog niet maar ik zie wel een bar. We gaan dus maar aan de bar zitten en bestellen wat te drinken. En daar gaat m'n telefoon. Hij belt. Hij is onderweg het duurt nog tien minuutjes. Waar we zitten? Aan de bar. O de bar, ja die zie je meteen als je binnenkomt.

Meteen bedenk ik me dat hij hier dus vaker is geweest. Ja sorry ik sta op scherp en let op elke zinspeling en inhoud om hem op wat voor leugentje dan ook te betrappen. Want dat ik allang heb besloten niet met hem in zee te gaan hoop ik toch ergens dat mijn gevoel het helemaal fout heeft en hij niet de persoon is die me voorgehouden is.

Maar we wachten dus maar en bespreken dat dit wel iets typisch is dat te laat komen en dat die eigenschap niet handig is voor een donor. je moet er wel op aan kunnen. En dat idee krijgen we nu al totaal niet bij hem. Ach wat ben ik blij dat we de tijd weg kunnen kletsen. Vreselijk moet dat zijn om hier in je eentje te zitten. Goed blijf ik naar buiten kijken. En daar opeens zie ik een glimp van hem. het beeld klopt met de foto dus dat moet hem zijn. Meteen verbaas ik me over het oude barrel waarin hij rijdt. Hij parkeert zijn auto verderop in de straat en stapt uit. We kijken allebei en we zijn het er over eens. Dat is hem.

Na het handen schudden en een nieuw plekje opgezocht te hebben zitten we daar dan. Hij begint meteen te praten. Allemaal mooie praatjes. Hij verwijst een paar keer naar het mailcontact. En meer mooie praatjes. Hij vraagt wat dingen aan mij en ik vraag wat dingen aan hem. Vriendin luistert vooral en vult af en toe aan. Soms wisselen we veel betekende blikken met elkaar. Wat is hij zenuwachtig! Wat kan hij paniekerig kijken! Elke keer als we een wat pittiger vraag op tafel leggen moet hij goed nadenken vind hij het lastig antwoorden en kijkt hij met paniek in zijn ogen rond. Je ziet hem denken dat we toch wel goed voorbereid zijn en waarom leggen ze me zo het vuur aan de schenen. Leuk is helemaal als hij wat papieren laat zien van bloedonderzoeken. Zijn echte naam, achternaam en geboortedatum staan erop en die probeert hij te bedekken met z'n arm. Maar dat hebben we allang gezien en opgeslagen. Ik maak nog de opmerking dat de naam die hij heeft gebruikt dus zijn tweede naam is. Veel zeggen de papieren niet maar leert ons wel dat hij ook ergens anders woont dan hij had gezegd. Niet dat me dat nog niet duidelijk was. Alles wat ik over deze donor heb gehoord klopt tot nu toe.

Maar om een lang verhaal kort te maken: het was een moeizaam gesprek. Ondanks dat mijn keuze al vast stond ben ik wel blij dat ik de ontmoeting ben aangegaan. Mijn gevoel vertelde me ook vanaf de eerste tel dat ik het een ontzettende gluiperd vind. En dat het met verstand genomen besluit nu compleet was met het gevoel erbij. Van de week zal ik hem een mailtje sturen dat hij het niet zal worden. En ik heb ondertussen ervaring opgedaan. Over waar ik op kan letten en wat ik nou echt wil weten van een potentiële donor. Eigenlijk doe ik een stapje achteruit omdat ik nu weer in al die mailtjes moet duiken op zoek naar ene potentiële donor. maar ik doe ook weer een stapje vooruit. En elk stapje is er 1 richting mijn doel.

Een slecht begin...

zal toch geen voorteken zijn voor het verloop van de rest van het traject?

Zondagochtend wordt ik wakker. Meteen al helemaal zenuwachtig. Want vanavond is het zover! Ik heb de eerste ontmoeting met mijn favoriete potentiële donor. Al sinds de afspraak gemaakt was had ik de zenuwen maar nu nog erger. Maar ik had genoeg te doen om mijn gedachten te kunnen verzetten.

En toen ging rond half 11 s'ochtends opeens de telefoon. We hadden al telefoonnummers uitgewisseld en ik kon dus zien dat hij het was. Na een paar keer diep teugen lucht genomen te hebben nam ik op. Hij had mijn mailtje gelezen of hij nog een foto toe kon sturen. Tuurlijk kon dat maar dan moest hij eerst naar huis na zijn werk. Of het goed was dat hij me na zijn werk nog belde voor een nieuwe tijd vanavond? Prima hoor. Die paar uurtjes later maken niet uit.

Ik wist al dat hij tot 5 uur moest werken aangezien hij in een mailtje had aangeven dat hij pas na 5 uur telefonisch bereikbaar was. En hij had aangegeven dat we dan wel rond 7 uur/half 8 konden afspreken maar de exacte tijd zou hij dus nog laten weten.

Toen ik om kwart voor 8 nog niets gehoord had was ik er helemaal klaar mee. Teleurgesteld ging ik maar een heel eind lopen met de hond. Vreselijk vond ik het. Je moet maar een hoop vertrouwen hebben in deze potentiële donoren maar het is echt afwachten of ze het ook waarmaken. Toen ik mijn donoroproep had geplaatst was ik al voor 1 bepaalde donor gewaarschuwd. Hele checklisten kreeg ik ongevraagd toegemaild van andere wensmama's die te maken hebben gehad met donoren die het 1 en ander verzwegen. Van autistische stoornissen tot en met het vragen om de natuurlijke weg. Dus dat er genoeg donoren tussen zitten die niet bepaald te vertrouwen waren wist ik al. Maar dat ik er bij een eerste ontmoeting meteen mee te maken zou krijgen had ik niet verwacht.

Ik begon ook te twijfelen aan mezelf. Heb ik dan toch teveel verteld? Ben ik te open geweest? Maar ik bedacht me ook dat ik ook wel een gemakkelijke prooi ben. Net als alle andere wensmama's. Want we willen een kind. En daar hebben we sperma voor nodig. En er zijn genoeg mannen in deze wereld die denken dat we wanhopig genoeg zijn om met iedereen het bed in te duiken.

Na alle overdenkingen en de regen toch maar weer naar binnen gegaan. De hond vond de regen ook niet erg leuk en had liever het kleine rondje gelopen. Binnengekomen kroop ze dus ook maar meteen weer op haar warme kleed. En ik zag dat hij 3 keer had gebeld en een smsje had gestuurd. Blij was ik dat ik buiten de hond aan het uitlaten was! Ik zou m'n god niet geweten hebben wat ik moest zeggen, waarschijnlijk was ik erg sarcastisch geworden. En nu kon ik via een smsje terug laten weten dat ik vanavond niet meer kon. Ik gaf ook gewoon aan dat ik de hoop al had opgegeven dat hij nog zou bellen. Ik ben namelijk niet de beroerdste om iemand te laten weten dat ik dit soort dingen niet op prijs stel.

Hij gaf aan dat zijn werk was uitgelopen en dat zijn telefoon nog in zijn auto lag. Daardoor kon hij me dus niet laten weten dat het later werd. Maar goed hij had de komende twee avonden ook nog wel tijd. Alhoewel ik bij hem nogal het gevoel kreeg dat ik toch niet van hem aan kan, hem niet kan vertrouwen, hij afspraken slecht zal nakomen. Zal ik hem toch een tweede kans gunnen. Hij zal er hard voor moeten werken. Dus vooruit. Nadat ik een rondje vrienden had gebeld voor wie er wanneer mee kon werd de nieuwe afspraak gemaakt voor vandaag om 18.45

Ik geloof niet dat deze potentiële donor DE donor zal worden. Maar een beetje ervaring opdoen met potentiële donoren ontmoeten kan nooit kwaad. En er zojuist er ook achter gekomen dat hij meerdere namen gebruikt. Hij heeft namelijk ook contact met een andere wensmama maar daar gebruikt hij weer een andere naam. En hij deed er toch wel heel erg lang over om een foto te sturen. Genoeg dingen dus om niet met hem in zee te gaan.

Zoals ik dus al zei...een slecht begin...laten we maar gaan duimen voor betere tijden...

De eerste afspraak is gemaakt...

Met een potentiële donor! Aanstaande zondag is het zover en ga ik een potentiële donor ontmoeten. Deze man is mijn favoriet van alle donoraanmeldingen de ik heb gehad. Ik ben erg benieuwd. En spannend dat ik het vind. Nu al! Maar ook eng. En ik wordt er ook al wat paranoïde van. Zal hij wel echt oprecht zijn? Is hij in het echt ook net zoals hij in de mails overkwam? Zal er wel een klik zijn? En hoe ziet hij eruit?

Eigenlijk weet ik op dit moment alles wat ik van hem wilde weten. Maar hoe hij eruit ziet weet ik dus niet. En op de een of andere manier weet ik nog niet hoe ik hiermee om moet gaan. Zal ik hem toch een mailtje sturen met de vraag om een foto? Of moet ik maar gewoon afwachten? En wat nou als ik bij de ontmoeting het gevoel krijg dat hij toch een engerd is? Zal ik voor de zekerheid iemand meenemen die me dan kan redden of een oogje in het zeil kan houden? Als er al iemand tijd heeft om mee te gaan. Waar moet ik toch allemaal op letten bij de ontmoeting? Help?

Verbouwingen

Het huis staat op z'n kop...en niet zo'n beetje ook. In februari heb ik lekkage gehad van de bovenburen. Deze lekkage had behoorlijk wat schade veroorzaakt in de keuken, badkamer en wc. Gelukkig huur ik mijn woning waardoor mijn woningcoöperatie alles netjes zou herstellen en de rekening verhalen op de bovenbuurman. Mijn bovenbuurman heeft het appartement gekocht dus met het oplossen van de lekkage was hij al aardig wat centjes kwijt en ik vraag me af in hoeverre zijn verzekering de rekening voor zich zal nemen. Maar goed dat is niet mijn probleem. Na weken in de lekkage troep gezeten te hebben om vervolgens tegen betonnen plafonds aan te kijken en gehavende muren kwamen de werklui en werd alles netjes hersteld :D Eigenlijk moest alles al opnieuw geschilderd worden maar dat is nu dus voor mij gedaan en het heeft me alleen wat stressweekjes gekost.

Na de lekkage was ik het eigenlijk wel helemaal zal in mijn appartementje. Ik wilde wat anders, ik wilde weg, ik wou er niet meer zitten. Alles irriteerde, niets was meer goed. Tot ik de afspraak bij de gynaecoloog en ik de prijzen had gezien van andere huurwoningen. Toen werd me al snel duidelijk dat het verstandiger was om te blijven zitten waar ik zat. Helemaal als ik een kindje wilde. Want ik zit toch eigenlijk heel goed met de huurprijs. Zo werd de beslissing gemaakt dat ik nog wel een tijdje zou blijven zitten.

Maar ja ik vond wel dat er dan wat dingen moeten veranderen. De keuken, badkamer en wc zouden zoiezo opgeknapt worden dus daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. de woonkamer had ik 2 jaar geleden al helemaal geverfd en nieuwe meubels had ik afgelopen winter al gekocht. Er was eigenlijk maar 1 ding dat echt echt echt mest veranderen om de woonkwaliteit te verbeteren. Er moet centrale verwarming komen! Al 9 jaar leef ik gelukkig met een gaskachel maar in de winters is het niet altijd te doen. Ik kan niet het hele huis warm krijgen op 1 gaskachel en ik daar ook wel zo mijn oplossingen voor maar handig was anders. De was drogen in de winter was ook altijd al een ramp geweest. Dekbedovertrekken deden er rustig 3 dagen over om droog te worden tenzij ik ze voor de gaskachel ging. Maar ja dan kreeg ik weer een hoop vocht in de woonkamer. Oftewel was altijd wel wat gedoe.

Erg blij was ik dus toen ik van de woningcoöperatie te horen kreeg dat mijn appartement in aanmerking kwam voor centrale verwarming. De afspraak maken voor wanneer was nog wel een heel gedoe. Maar gelukkig kon ik mijn roostervrije dagen ruilen en kon ik vrij zijn op de twee dagen dat ze komen werken.

En toen kwam de installateur. Eentje. Na een half uurtje vroeg ik maar hoe hij dacht een klus van drie dagen in zijn eentje in twee dagen doen.  Dat is dus onmogelijk maar door personele bezetting was het helaas niet anders. Nu moet ik dus gaan uitzoeken hoe ik dat vrijdag ga doen. Want ik moet gewoon werken. Maar denk dat ook dat wel goed zou komen. Maar voorlopig heb ik dus allerlei werklui over de vloer. Hopelijk is hij morgen niet alleen. En volgende week woensdag komen ze nog voor de verlaagde plafonds. En dan moet ik na al de verbouwingen ook nog een keer laminaat gaan leggen. Pfttt... ik wordt al moe bij de gedachte eraan. Leuk hoor al die verbouwingen. Maar ik probeer goed te onthouden dat het voor een goed doel is en ik dadelijk met een kindje e warmpjes bijzit in weer een net appartementje.

Ik ben ook maar een mens...

en ook ik denk ook wel eens "help"

Want dat ik heb gekozen om een alleenstaande moeder te worden betekend nog niet dat ik het helemaal rooskleurig inzie. Ook ik heb af en toe mijn twijfels, mijn angsten en dus ook de "hellup" momenten.

En eigenlijk had ik deze hele week een "hellup" week. Als je een hele week ziek bent wordt je wel even met je neus op de feiten gedrukt. Nu kwam ik mijn week wel door maar je gaat wel nadenken. Hoe zal het zijn met een kleintje erbij. Ziek of niet ziek je zal er dan toch moeten zijn voor je kindje.

En dan ga je verder nadenken. Doe ik hier wel goed aan? Heb ik genoeg te bieden om een kindje in m'n eentje op te voeden? Wat nou als ik mijn baan verlies? Kan ik het allemaal wel betalen met de baan die ik nu heb?

Eigenlijk zijn het gedachten die iedereen heeft. Ook aanstaande moeders met een partner naast zich. Maar de gedachten stroom overspoelde me en bracht me even uit balans. Ik bedacht me dat ik ook maar een mens ben. En dat er miljoenen vrouwen aan mij zijn voor gegaan en succesvol in hun eentje kinderen hebben gekregen en hebben opgevoed. Sommigen zelfs meerdere kinderen!

En alle vragen die ik aan mezelf stelde deze week? Die ik heb ik uiteindelijk maar gewoon nuchter bekeken. Laat ik het leven maar gewoon gaan zoals het moet gaan en alle hobbels die ik onderweg tegenkom zal ik heus wel kunnen bedwingen. Want het zijn maar hobbels, geen bergen.

Het kaf van het koren scheiden

Precies een week geleden werd mijn donor oproep geplaatst op het internet. Sindsdien heb ik 14 mailtjes binnengekregen van mannen die zich aanbieden als spermadonor. Meer dan ik had verwacht en ik was dan ook zeer blij. Ik heb wel een paar dagen gewacht tot ik weer terug reageerde op de mailtjes. Eerst een algemene mail samengesteld waarin ik mijn belangrijkste vragen stelde en ik kort mijn situatie heb weergegeven.
Terwijl ik zat te wachten op de antwoorden op deze algemene mail kreeg ik een mailtje binnen van een vrouw. Deze vrouw wilde me waarschuwen voor een bepaalde donor. Nog geen uur later kreeg ik nog een mail binnen van een andere vrouw met precies dezelfde waarschuwing en over de zelfde donor. De namen waaronder deze donor vaak werkt kwam ook in mijn stapeltje voor met potentiële donoren. Ik heb dus wel even doorgevraagd bij de vrouwen en ik weet nu waar ik op moet letten bij deze potentiële donor.

Door deze mailtjes werd ik wel aan het denken gezet. Ik had genoeg gelezen om te weten er donoren tussen zouden zitten die er rare redenen op na houden om te doneren maar ook donoren die heel bewust bepaalde zaken achterhouden. Maar ook donoren die enorm de behoefte hebben om zoveel mogelijk nakomelingen te hebben. Maar je hoopt altijd dat iedereen die zich beschikbaar stelt als donor dat die allemaal handelen volgens de juiste redenen en gewoon domweg goede mensen zijn.

Maar zo zit de wereld niet in elkaar en zo kon ik een tweetal potentiële donoren al meteen vertellen dat het met hen niets ging worden. Hier geen boe of bah op terug gekregen dus ik zat er bij deze twee niet naast. En dan komt het kaf van het koren scheiden.
Bijna een dagtaak erbij. Dus ik reageer niet meteen op elk mailtje maar kies een dag uit waarop ik alle tijd heb om alles weer te beantwoorden. En niet alle potentiële donoren reageren even snel dus het vragenuurtje is bij de een wat verder dan bij de ander.

Tot nu toe heb ik 1 potentiële donor goed aanvoelt, op de zelfde lijn lijkt te zitten, en gewoon goed aan voelt. Maar het stemmetje zit wel in mijn hoofd te knagen. Stel dat hij ook allemaal mooie verhaaltjes aan het ophangen is. Maar aan de andere kant bedank ik mijn verstand. Want eigenlijk wilde ik pas op zoek gaan naar een donor als mijn menstruatie cyclus weer op gang was gekomen. Maar na bedacht te hebben dat het zoeken naar een donor best wat tijd kan kosten ben ik toch maar meteen begonnen. En daar ben ik nu blij mee. Want het is toch aardig wat werk om de contacten te onderhouden, de dingen te weten te komen die ik wil weten maar ook vragen van de potentiële donor te beantwoorden etc...

Oftewel langzaam maar zeker zal de juiste donor gevonden worden! Maar tot die tijd wordt het kaf van het koren scheiden...

De eerste donoroproep...

Mijn eerste donoroproep staat sinds gisterochtend op het internet! Spannend! In de eerste 24 uur heb ik al 7 emailtjes binnengekregen! Een hoop hoor. Er zijn er wel al twee die meteen gaan afvallen. Want ook ik heb me al aardig ingelezen voor wat voor mensen je moet oppassen. En bij eentje heb ik dus al meteen geen goed gevoel.En de tweede woont gewoon te ver weg.

Vanmiddag ga ik dus maar eens wat mailtjes beantwoorden. Benieuwd hoor wat voor reacties ik daar weer op terug krijg.

Een andere kijk op het leven...

Kinderen krijgen is niet iets waar je maar licht over moet denken. Het is niet iets wat je zomaar eventjes doet. En al helemaal niet als je alleenstaand bent. Het is nu bijna 7 jaar geleden dat ik mijn laatste relatie heb gehad. In die laatste 7 jaren heb ik mezelf goed leren kennen, heb ik mezelf prima weten te redden, heb ik het prima naar mijn in gehad. Maar alleen zijn is niet altijd even leuk. Want boodschappen halen terwijl je een flinke griep te pakken hebt is niet fijn. En zo zijn er nog genoeg dingen om op te noemen waarom alleen zijn niet zo leuk is. Maar er is een balans in, er is een balans in mijn leven. En ik vind dat je zelf bepaald of je gelukkig bent of niet. Waarom zou ik mijn geluk in de handen van een ander leggen als ik mijn geluk ook in eigen handen kan nemen. Hier leef ik mijn leven dan ook naar. En tuurlijk zou het leven ook leuk zijn met die leuke man in mijn leven. Maar dat is nu nou eenmaal niet zo. Dus leef ik een gelukkig leven zonder man.

En dat is iets wat anderen (mijn omgeving, onbekenden, etc...) maar lastig vinden om in mee te gaan. Heel veel mensen zien geluk pas als ze die leuke vriend of vriendin hebben, dat leuke huisje hebben gekocht, misschien nog een leuk huisdier erbij. En het plaatje is dan helemaal compleet als er een gezin gesticht kan worden.

Dat ik dan als alleenstaande mijn acceptatie heb gevonden in mijn alleenstaande leven en dan ook nog besluit dat ik mijn kinderwens niet langer meer kan negeren is helemaal onbegrijpelijk.

En ik begrijp de kritieken zeker. Ik begrijp de opmerkingen echt. En dat ze het eng vinden en daarom angstvallig het onderwerp niet aansnijden begrijp ik ook. Hoe leuk zijn de opmerkingen over dat je daar toch echt nog een vent voor nodig heb, of dat je dan toch wat one-night stand kan doen en ga zo maar door. Het grappige blijf om dan te zien hoeveel mensen nog in hokjes denken en zelfs soms nog in de ouderwetse hokjes denken.

Ondanks alle negativiteit geniet ik ervan dat ik nu aan het wachten ben om mijn menstruatie en van het hele idee dat ik over een tijdje aan de gang kan gaan met zwanger worden. Tuurlijk zullen er nog vele momenten komen dat ik me ook zal afvragen waar ik in vredesnaam aan begonnen ben. Maar dat geeft niet, dat is soms ook even goed. Want je moet altijd alles van alle kanten bekijken om jouw kijk op het leven te ontwikkelen.

De eerste stappen om een bewuste alleenstaande moeder te worden...

Tja een bewust alleenstaande moeder wordt je niet zomaar. En die beslissing neem je ook niet zomaar.
Op mijn twintigste werd ik al met de neus op de feiten gedrukt en moest ik een keuze maken of dat ik aan de prikpil zou gaan of dat ik hormonaal in de overgang gezet zou worden. Door mijn kinderwens was de keuze toentertijd heel erg simpel, de prikpil. Ik moest deze keuze maken omdat er endometriose was vastgesteld en ik daar behoorlijke pijnklachten van had.

Nu 7 jaar later werd het tijd om weer terug te gaan naar de gynaecoloog en eens te gaan praten over mijn kinderwens. En na wat onderzoeken kon de gynaecoloog mij vertellen dat de endometriose niet meer aantoonbaar aanwezig is. Ik mag nu dus stoppen met de prikpil en hoef alleen maar terug te komen als de pijnklachten weer terug komen. Helemaal gelukkig! Ik mag aan mijn kinderwens gaan werken!

En we beginnen met......wachten......wachten tot ik weer ongesteld zal worden. En dat kan zeker een half jaar duren. Maar goed toch maar meteen naar de drogist om een lading maandverband en tampons te kopen. Want ik wil er wel klaar voor zijn. En meteen maar ook wat verdeeld over de drie tassen die ik vaak gebruik.

En dan begint het wachten...want wat kun je nog meer dan dan wachten? Eigenlijk best veel! Prijzen vergelijken van ovulatie testen, hoe zat het ook alweer met de tijdstip van je eisprong, hoe ga ik in vredesnaam een spermadonor vinden? En zo zijn er nog genoeg dingen waar ik al over na moet gaan denken. Genoeg om jullie regelmatig op de hoogte te kunnen houden!

Tot de volgende keer!