Voor alles is er een eerste keer...

En zo ook voor het ontmoeten van potentiële donoren. Ik had allang besloten dat deze man het niet zou worden. Al na het gedoe van gisteren en de waarschuwingen die ik had gehad over hem. Maar toch besloten om door te gaan met de ontmoeting. Want voor alles is een eerste keer en die eerste keer had ik liever zo snel mogelijk achter de rug. 

Gelukkig kon een vriendin met me mee en ze had ook alle mailtjes gelezen dus ze wist om wie het ging enzo. Ze kwam vroeg zodat we eerst nog rustig konden eten en door konden nemen hoe en wat. Maar ja ik moest toegeven dat ik ook niet wist hoe en wat. Dus we spraken af dat we het gewoon zouden zien hoe en wat. 

Natuurlijk waren we er veel te vroeg dus wachten we nog even in de auto. Maar uiteindelijk moesten we toch echt naar binnen. En dan loop je zo'n hotellobby binnen en kijk je snel om je heen. Nee ik zie hem nog niet maar ik zie wel een bar. We gaan dus maar aan de bar zitten en bestellen wat te drinken. En daar gaat m'n telefoon. Hij belt. Hij is onderweg het duurt nog tien minuutjes. Waar we zitten? Aan de bar. O de bar, ja die zie je meteen als je binnenkomt.

Meteen bedenk ik me dat hij hier dus vaker is geweest. Ja sorry ik sta op scherp en let op elke zinspeling en inhoud om hem op wat voor leugentje dan ook te betrappen. Want dat ik allang heb besloten niet met hem in zee te gaan hoop ik toch ergens dat mijn gevoel het helemaal fout heeft en hij niet de persoon is die me voorgehouden is.

Maar we wachten dus maar en bespreken dat dit wel iets typisch is dat te laat komen en dat die eigenschap niet handig is voor een donor. je moet er wel op aan kunnen. En dat idee krijgen we nu al totaal niet bij hem. Ach wat ben ik blij dat we de tijd weg kunnen kletsen. Vreselijk moet dat zijn om hier in je eentje te zitten. Goed blijf ik naar buiten kijken. En daar opeens zie ik een glimp van hem. het beeld klopt met de foto dus dat moet hem zijn. Meteen verbaas ik me over het oude barrel waarin hij rijdt. Hij parkeert zijn auto verderop in de straat en stapt uit. We kijken allebei en we zijn het er over eens. Dat is hem.

Na het handen schudden en een nieuw plekje opgezocht te hebben zitten we daar dan. Hij begint meteen te praten. Allemaal mooie praatjes. Hij verwijst een paar keer naar het mailcontact. En meer mooie praatjes. Hij vraagt wat dingen aan mij en ik vraag wat dingen aan hem. Vriendin luistert vooral en vult af en toe aan. Soms wisselen we veel betekende blikken met elkaar. Wat is hij zenuwachtig! Wat kan hij paniekerig kijken! Elke keer als we een wat pittiger vraag op tafel leggen moet hij goed nadenken vind hij het lastig antwoorden en kijkt hij met paniek in zijn ogen rond. Je ziet hem denken dat we toch wel goed voorbereid zijn en waarom leggen ze me zo het vuur aan de schenen. Leuk is helemaal als hij wat papieren laat zien van bloedonderzoeken. Zijn echte naam, achternaam en geboortedatum staan erop en die probeert hij te bedekken met z'n arm. Maar dat hebben we allang gezien en opgeslagen. Ik maak nog de opmerking dat de naam die hij heeft gebruikt dus zijn tweede naam is. Veel zeggen de papieren niet maar leert ons wel dat hij ook ergens anders woont dan hij had gezegd. Niet dat me dat nog niet duidelijk was. Alles wat ik over deze donor heb gehoord klopt tot nu toe.

Maar om een lang verhaal kort te maken: het was een moeizaam gesprek. Ondanks dat mijn keuze al vast stond ben ik wel blij dat ik de ontmoeting ben aangegaan. Mijn gevoel vertelde me ook vanaf de eerste tel dat ik het een ontzettende gluiperd vind. En dat het met verstand genomen besluit nu compleet was met het gevoel erbij. Van de week zal ik hem een mailtje sturen dat hij het niet zal worden. En ik heb ondertussen ervaring opgedaan. Over waar ik op kan letten en wat ik nou echt wil weten van een potentiële donor. Eigenlijk doe ik een stapje achteruit omdat ik nu weer in al die mailtjes moet duiken op zoek naar ene potentiële donor. maar ik doe ook weer een stapje vooruit. En elk stapje is er 1 richting mijn doel.