wordt ik voor de gek gehouden?

Afgelopen zondag kreeg ik een smsje van een vriendin. Ze wilde weten hoe het was en hoe het ervoor stond met een donor zoeken enzo. En zo kwam er een heel gesprek op gang over de sms. Ik verteld over hoe het ervoor stond en ook dat het nu wachten was tot m'n cyclus weer op gang zou komen. Ik voelde voor het eerst de acceptatie dat ik gewoon geduld moet hebben en het moet afwachten. Het is nu aan mijn lichaam en dat heeft tijd nodig na 7 jaar prikpil. Het gaf heel veel rust en dat was fijn.

Na leuk bij gekletst te hebben  was de zondag ook weer voorbij en ging ik mijn gebruikelijke korte nacht weer in. Ik slaap altijd slecht van de zondag op de maandag. Ben het inmiddels wel gewend dus stapte ik weer veel te laat mijn bed in om 5 uur later de wekker te vervloeken.

En je weet het wel...je slaat de wekker op snooze...paar minuten laten gaat mijn telefoon ook af...En die sla ik nooit dus die zet ik netjes uit en draai me weer om en voordat ik weer goed en wel lig gaat de wekker al weer...tijd dus om uit bed te stappen...lekker duf...nog niet stevig op de benen...eerst altijd maar naar de wc...en pats boem...

Opeens ben ik klaar wakker en dans ik mijn vreugdedansje....Want ik zie bloed...Het is zover! Ik ben weer ongesteld. Ik zweef al mijn ochtendrituelen door van geluk en ben in no time klaar. Even rustig ontbijten en dan lopen met de hond. De hond heeft ook zo haar ochtendrituelen en ik heb liever dat ze dat buiten doet dus lopen met de hond. En tijdens het lopen maakt het geluk even plaats voor een wat donkerder gevoel...Help denk ik...waar begin ik aan...waar ben ik mee bezig...kan ik dit wel...weet je wel wat je allemaal opgeeft...
En zo ging ik nog even door. Maar inmiddels was ik al op mijn werk aangekomen. De hekken waren al open, de lichten al aan en zo begin ik aan de verplichte taken voor de maandagochtend opstarters. En aangezien ik altijd te vroeg ben zit ik na de taken in dat lokaaltje te wachten op de vroege vogels die een uurtje later naar school gebracht mogen worden. Maar mijn collega komt als eerste binnen en voordat we goed en wel goedemorgen hebben gezegd sta ik daar weer te dansen van vreugde en ze danst met me mee. Het geluk is weer terug en het angstgevoel is verdwenen. Gelukkig maar.

Zwevend gaat de dag langzaam voorbij. Ik ben nog nooit zo vaak op een dag naar de wc geweest. Niet omdat ik elke keer zo nodig moest, maar omdat ik het eigenlijk nog niet helemaal durfde te geloven. Dus met elke keer dat ik op een wc-pot zat maakte mijn hart weer een sprongetje van vreugde. Het was weliswaar niet veel, haast niet noemenswaardig. Maar het was rood, het was bloed. Tot ik toch merkte dat er op dat kleine beetje na niets meer achteraan leek te komen. Ik begon me wat bedrukt te voelen. Het zou me toch niet gaan gebeuren dat dit het was? Nog nooit had ik er zo naar uit gekeken om ongesteld te worden en nog nooit was ik zo bedroefd dat het na een paar druppeltjes weer ophield. In de ochtend ervaarde ik het gevoel weer op en top vrouw te zijn en nu voelde het alsof mijn lichaam mij verraadde.

Maar er kwam echt niets meer. Ik voelde me zwak, ik kreeg wat buikkrampen die al heel de dag wonderbaarlijk er nog niet waren geweest. Maar er kwam geen bloed meer. Niets meer. Ik voelde de tranen en liet ze ook stromen. En ondanks dat ik teleurgesteld was wist ik dat die emoties niet alleen daar van kwam. Dus ik liet het gaan. Ik liet het toe dat ik een klaagzang losliet. De schouder die ik nodig had kwam gelukkig op het juiste moment en ik spuide, gooide alles eruit, alles wat me dwarszat, alles wat ik voelde, alles wat ik maar kon zeggen. Zo mooi was de dag begonnen en zo heftig in emotie eindigde de dag.

Een heftig gesprek met mijn moeder en zus vorige week zat me zo ontzettend dwars en maakte me zo boos. En nu was het juiste moment om me er ook echt boos om te maken. Want de enige die ik niet had verteld over het bloed dat mij zo vreugdevol maakte kon ik niet delen met mijn zus en moeder. Niet omdat de deur dichtzit. Nee omdat er altijd een "maar" zal zijn. En dat maakt me boos, maakt me verdrietig maar maakt me vooral dat ik teleurgesteld ben. Dat twee vrouwen die zeer dicht bij me staan me nooit zomaar zullen accepteren zoals ik ben.

Helaas volgde er weer een korte nacht en heb ik mijn dag met een duf hoofd doorgebracht. Vrolijk was ik niet. Blij was ik dat er wat klusjes waren op werk dat concentratie vereiste zodat ik mijn gedachten even kon verzetten. Met mijn collega besprak ik wel wat dingen. Maakte me soms ook aan het lachen. Maar legde ook haar hand op mijn schouder en zei: " Het komt allemaal goed". Dus de dag kwam ik wel weer door. En vandaag had ik de wc gemeden. Want ik wilde alleen maar bloed zien en dat was er toch niet. Dus waarom zou ik dan gaan. Maar op een gegeven moment kun je het toch echt niet meer ophouden en moet je gewoon. Ik viel nog net niet van de wc af maar daar was het weer, een klein beetje. Niet veel, gewoon een klein beetje.

En toen besloot ik dat ik mezelf niet zo gek moet maken. En me al helemaal niet gek moet laten maken door mijn lichaam. Mijn lichaam is druk bezig, dat voel ik. Voel me niet helemaal geweldig, mijn lichaam doet er echt moeite voor. Het moet ook weer effe wennen na 7 jaar. En mijn lichaam is zo aardig om de pijn die er zo bij hoorde voor mij gewoon even achterwege te laten. Zo pijnloos heb ik nog nooit bloed verloren. Ik prijs me gelukkig met het beetje dat er nu is op de tweede dag. En is er morgen niets meer? Dan is dat nou eenmaal zo. Maar mijn lichaam werkt nog! En daar mag ik heel blij mee zijn. Dus ook al wordt ik soms voor de gek gehouden, ik ga me maar niet meer gek laten maken...

Wachttijd...

Ja, dan heb je alles rond. Donor gevonden waar ik me goed bij voel, alle spullen in huis om eisprong te bepalen en een duidelijk doel voor ogen. En dan zit je hier maar te wachten tot je eindelijk weer eens ongesteld word. Meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. Ik ben een paar maanden geleden gestopt met de prikpil en het is nu wachten tot alles weer op gang komt. Natuurlijk had ik gehoopt meteen weer ongesteld te worden en meteen aan de slag te kunnen. Maar goed ik zal dus netjes af moeten wachten tot het weer eens om de hoek komt gluren. En ook al heb ik me er bij neergelegd dat mijn lichaam heeft bepaald een wachttijd in te stellen als het zover is zal ik gillen, springen en gelukkig zijn. En meteen een avondje sushi afspreken. Want daarna zal het echte proberen gaan beginnen en dan zal ik dat moeten missen. Niet dat ik zo vaak sushi eet maar ik weet dat ik het ga missen omdat het dan niet meer mag.

Maar goed de wachttijd heeft ook zo zijn voordelen. Want er zijn zo ook wat praktische zaken die ik rond wil hebben voordat ik met een beeb rondloop. Zo ben ik nu bezig met laminaat te leggen in mijn huis en heb ik al de slaapkamer en studeerkamer omgewisseld. Waarom? Omdat het zo veel praktischer is. Maar zo ben ik ook bezig met de hond. Ik heb een geweldige Jack Russel. Maar ze heeft een gebruiksaanwijzing, en die is niet 1 blaadje. Zo is ze ontzettend waaks, ze zet buiten de boel op stelten als ze een kat ziet, heeft verlatingsangst en zo kan ik nog wel effe doorgaan. Maar ondanks die gebruiksaanwijzing heb ik er al meerdere keren aan zitten denken om een beter huis voor haar te zoeken. En helemaal nu ik ga proberen een kindje te krijgen. Want hoe zal dat samen gaan? Dan kan ik het denk ik niet zo goed gebruiken dat beeb eindelijk rustig ligt te slapen en vervolgens wakker geblaft wordt omdat de bel gaat. Gewoon iets praktisch dus. Maar ik ben ook iemand van het nemen van mijn verantwoordelijkheid. Want het meeste probleemgedrag had voorkomen kunnen worden. Maar dat is mij niet gelukt. Vooral omdat ik het opvoeden van een Jack Russel zwaar heb overschat. Net als de meeste mensen die een Jack Russel nemen. Want het zijn en blijven terriërs. En ik ben ook behoorlijk koppig en eigenwijs maar terriërs zijn daar meesters in. Nu heb ik van huis uit al een stevige portie ervaring met honden maar zelfs dat was niet genoeg om een Jack Russel op de juiste manier op te voeden. Dus ging ik begin dit jaar op zoek naar een training die ik kon doen met mijn hond. Ik vond een goede hondenschool en schreef me uiteindelijk in voor de behendigheid en de frisbee. De tijdstippen en dagen van de gehoorzaamheid  waren niet handig voor mij en achteraf gezien was ik zelf ook nog niet klaar voor de gehoorzaamheid cursussen.

Ik heb een geweldige tijd met mijn hond gehad op deze cursus. Ik kreeg weer plezier in mijn hond en ondanks dat met name de behendigheid zeer moeizaam ging heb ik de laatste les staan springen met mijn hond in de armen omdat ze hele parcours los aflegde en zonder rondjes te rennen na elke hindernis.
Maar ik zie het dus als mijn verantwoordelijkheid om eerst zoveel mogelijk dingen te proberen om die gebruiksaanwijzing te doen slinken voordat ik haar zomaar wegdoe. Ook omdat ik haar niet zomaar weg kan doen. Ze is mijn hond en dat was een hele bewuste keuze en niet een keuze om haar na een paar jaar weer weg te doen. Maar na de eerste trainingen werd het wel duidelijk dat ze nog heel wat meer training nodig heeft om haar gedrag te verbeteren. Dus doe ik dat ook. En dus sta ik morgen weer op een trainingsveld tussen allerlei puppy's met een hond die geen puppy meer is maar wel om die basis erin te leggen. En het houd me bezig tijdens deze wachttijd. Dus elk nadeel heeft zijn voordeel!

Girlpower...

Soms wil je wat....en dan moet je er wat voor doen...dan neem je gewoon een glaasje girlpower en zorg je ervoor dat het gedaan wordt.

Al 9 jaar woon ik in mijn appartementje. Ik kwam hier wonen toen ik op mezelf ging. Niet lang daarna kwam mijn toenmalige vriend bij me wonen. 2 jaar later schopte ik hem het huis uit. Nou ja schoppen? Hij kreeg een maand te tijd om te vertrekken en ik heb met veel plezier geholpen met zijn spullen in het verhuisbusje te zetten. Toen kwam er een moeilijk jaar. Want opeens was ik alleen, stond ik er helemaal zelf voor. Rond de tijd dat ik mijn ex het huis uitzette kreeg ik ook de diagnose van de endometriose. En het was helemaal niet zo leuk om mijn ex het huis uit te schoppen. Maar samenwonen met iemand die niet meer verliefd op me was, iemand die mij meer zag als een hele goede vriendin en zelfs een beetje als een zus was voor mij geen optie. Het moeilijkste vond ik nog wel dat hij als driekwart jaar dat gevoel had maar het wel makkelijk vond dat zijn eten werd gemaakt, het huishouden werd gedaan en ik elke avond naast hem lag in bed. In mijn ogen had hij de beslissing moeten maken om weg te gaan. Maar goed ik kwam er uiteindelijk achter en schopte meneer er dus uit.

Met het verbreken van de relatie verloor ik ook heel veel vrienden. Want mijn kant van het verhaal hebben ze nooit willen horen. Dat was dus een moeilijk jaar. En het alleen wonen voelde toen ook niet fijn. Bij elk geluidje dat ik hoorde zat ik recht overeind in mijn bed. Meerdere keren per nacht liep ik met een stok door het huis want ik hoorde toch echt van alles wat niet hoorde.

Maar het werd beter. Ik had wat centjes gespaard en ging nu eens een eigen huisje maken. Er werden nieuwe meubels gekocht, indeling werd veranderd. Kortom ik had mijn eigen plek. En door de jaren heen bleef ik elke keer weer wat veranderen en verbeteren. En aangezien ik een dochter ben van een timmerman en een creatieve opleiding heb gevolgd waarbij houtwerken en metaalwerken ook gewoon bij hoort kan ik gelukkig een hoop zelf. Ik bouw rustig zelf een kastje of een tafeltje. Schilderen is geen probleem, lampen ophangen is een eitje en zo kan ik nog wel even doorgaan. En door de jaren heen heb ik ook genoeg mogen helpen bij het klussen in nieuwe huisjes van vrienden.

Maar er was al die 9 jaren dat ik hier al woon 1 ding dat me altijd heeft geïrriteerd. En dat is de vloer. Toen ik op mezelf ging wonen had ik niet heel veel centjes dus kocht ik de goedkoopste vinyl in een kleurtje dat ik nog enigzins mee kon leven. Maar in die 9 jaar was het kleurtje toch niet meer zo fijn laat staan dat het steeds moeilijker werd om schoon te maken. Dus zei ik twee jaar geleden al dat het tijd werd om de vloer te vervangen. Maar daar wachtte ik nog even mee. Want het liefste wilde ik hier niet meer wonen. Ik was het helemaal zat. Ik was mijn appartementje ontgroeid en wilde verder. Maar soms gaat dat niet. Het nadeel van alleen zijn is dat je alles doet op 1 salaris. En met mijn salaris kan ik prima rondkomen. Maar een huis kopen zit er niet in. En rondkijken naar andere huurhuisjes liet zien dat ik nu toch best voordelig huur. Dus kwam daar een jaar geleden de beslissing dat ik voorlopig in mijn appartementje zou blijven zitten. Want waarom zou ik gaan verhuizen wat een hoop centjes kost om uiteindelijk ook meer huur te moeten betalen voor waarschijnlijk maar een paar extra vierkante meters.

De beslissing werd genomen en een plan werd gemaakt. Ik ging de slaapkamer en de studeerkamer omruilen. De nieuwe studeerkamer kan dan als het zover is een kinderkamer worden. En ik ga laminaat op de vloer leggen. Ik ging dus op m'n gemakje sparen daarvoor. Ondertussen kwam er een lekkage voorbij van de bovenbuurman en na maanden gedoe kon die schade eindelijk worden hersteld. En aangezien ik al die jaren heb geleefd met een gaskachel ging ik ook die vaarwel zeggen en hallo zeggen tegen een centrale verwarming. Ondertussen ging mijn zus ook aan het verbouwen in haar huis en ik mocht het laminaat hebben dat zij eruit gingen halen. Helemaal super want het is een prima laminaat vloertje en scheelt weer een hoop centjes.

En hoewel ik nog nooit laminaat had gelegd laat ik me daar niet door tegenhouden. Dus afgelopen vrijdag heb ik de woonkamer leeg geruimd, vloer eruit gehaald en heb ik voor het eerst van mijn leven een laminaat vloer gelegd. Alles bij elkaar heb ik er 12 uur over gedaan en gelukkig hebben vrienden mij geholpen met de spullen weer in de woonkamer sjouwen. Ik was wel helemaal gebroken en zaterdag mocht ik eerst bij de hondentraining mijn spieren een beetje losmaken voordat ik samen met een vriendinnetje laminaat heb gelegd in de gang. Hopelijk gaat het lukken om woensdag laminaat te leggen in de keuken. Er zijn dan nog twee kamers over om laminaat in te leggen maar wanneer dat gaat gebeuren weet ik nog niet. Er staan daar namelijk wat meubels in die ik niet alleen kan tillen en dus sjouw hulp nodig heb. Maar ik denk dat het wel lukt om alles voor de herfstvakantie te doen.

Het is een heerlijk idee dat ik strakjes in een prachtig opgeknapt huisje zit! En dat met een beetje girlpower!