Wachttijd...

Ja, dan heb je alles rond. Donor gevonden waar ik me goed bij voel, alle spullen in huis om eisprong te bepalen en een duidelijk doel voor ogen. En dan zit je hier maar te wachten tot je eindelijk weer eens ongesteld word. Meer kan ik er eigenlijk niet over zeggen. Ik ben een paar maanden geleden gestopt met de prikpil en het is nu wachten tot alles weer op gang komt. Natuurlijk had ik gehoopt meteen weer ongesteld te worden en meteen aan de slag te kunnen. Maar goed ik zal dus netjes af moeten wachten tot het weer eens om de hoek komt gluren. En ook al heb ik me er bij neergelegd dat mijn lichaam heeft bepaald een wachttijd in te stellen als het zover is zal ik gillen, springen en gelukkig zijn. En meteen een avondje sushi afspreken. Want daarna zal het echte proberen gaan beginnen en dan zal ik dat moeten missen. Niet dat ik zo vaak sushi eet maar ik weet dat ik het ga missen omdat het dan niet meer mag.

Maar goed de wachttijd heeft ook zo zijn voordelen. Want er zijn zo ook wat praktische zaken die ik rond wil hebben voordat ik met een beeb rondloop. Zo ben ik nu bezig met laminaat te leggen in mijn huis en heb ik al de slaapkamer en studeerkamer omgewisseld. Waarom? Omdat het zo veel praktischer is. Maar zo ben ik ook bezig met de hond. Ik heb een geweldige Jack Russel. Maar ze heeft een gebruiksaanwijzing, en die is niet 1 blaadje. Zo is ze ontzettend waaks, ze zet buiten de boel op stelten als ze een kat ziet, heeft verlatingsangst en zo kan ik nog wel effe doorgaan. Maar ondanks die gebruiksaanwijzing heb ik er al meerdere keren aan zitten denken om een beter huis voor haar te zoeken. En helemaal nu ik ga proberen een kindje te krijgen. Want hoe zal dat samen gaan? Dan kan ik het denk ik niet zo goed gebruiken dat beeb eindelijk rustig ligt te slapen en vervolgens wakker geblaft wordt omdat de bel gaat. Gewoon iets praktisch dus. Maar ik ben ook iemand van het nemen van mijn verantwoordelijkheid. Want het meeste probleemgedrag had voorkomen kunnen worden. Maar dat is mij niet gelukt. Vooral omdat ik het opvoeden van een Jack Russel zwaar heb overschat. Net als de meeste mensen die een Jack Russel nemen. Want het zijn en blijven terriërs. En ik ben ook behoorlijk koppig en eigenwijs maar terriërs zijn daar meesters in. Nu heb ik van huis uit al een stevige portie ervaring met honden maar zelfs dat was niet genoeg om een Jack Russel op de juiste manier op te voeden. Dus ging ik begin dit jaar op zoek naar een training die ik kon doen met mijn hond. Ik vond een goede hondenschool en schreef me uiteindelijk in voor de behendigheid en de frisbee. De tijdstippen en dagen van de gehoorzaamheid  waren niet handig voor mij en achteraf gezien was ik zelf ook nog niet klaar voor de gehoorzaamheid cursussen.

Ik heb een geweldige tijd met mijn hond gehad op deze cursus. Ik kreeg weer plezier in mijn hond en ondanks dat met name de behendigheid zeer moeizaam ging heb ik de laatste les staan springen met mijn hond in de armen omdat ze hele parcours los aflegde en zonder rondjes te rennen na elke hindernis.
Maar ik zie het dus als mijn verantwoordelijkheid om eerst zoveel mogelijk dingen te proberen om die gebruiksaanwijzing te doen slinken voordat ik haar zomaar wegdoe. Ook omdat ik haar niet zomaar weg kan doen. Ze is mijn hond en dat was een hele bewuste keuze en niet een keuze om haar na een paar jaar weer weg te doen. Maar na de eerste trainingen werd het wel duidelijk dat ze nog heel wat meer training nodig heeft om haar gedrag te verbeteren. Dus doe ik dat ook. En dus sta ik morgen weer op een trainingsveld tussen allerlei puppy's met een hond die geen puppy meer is maar wel om die basis erin te leggen. En het houd me bezig tijdens deze wachttijd. Dus elk nadeel heeft zijn voordeel!