Afgelopen zondag kreeg ik een smsje van een vriendin. Ze wilde weten hoe het was en hoe het ervoor stond met een donor zoeken enzo. En zo kwam er een heel gesprek op gang over de sms. Ik verteld over hoe het ervoor stond en ook dat het nu wachten was tot m'n cyclus weer op gang zou komen. Ik voelde voor het eerst de acceptatie dat ik gewoon geduld moet hebben en het moet afwachten. Het is nu aan mijn lichaam en dat heeft tijd nodig na 7 jaar prikpil. Het gaf heel veel rust en dat was fijn.
Na leuk bij gekletst te hebben was de zondag ook weer voorbij en ging ik mijn gebruikelijke korte nacht weer in. Ik slaap altijd slecht van de zondag op de maandag. Ben het inmiddels wel gewend dus stapte ik weer veel te laat mijn bed in om 5 uur later de wekker te vervloeken.
En je weet het wel...je slaat de wekker op snooze...paar minuten laten gaat mijn telefoon ook af...En die sla ik nooit dus die zet ik netjes uit en draai me weer om en voordat ik weer goed en wel lig gaat de wekker al weer...tijd dus om uit bed te stappen...lekker duf...nog niet stevig op de benen...eerst altijd maar naar de wc...en pats boem...
Opeens ben ik klaar wakker en dans ik mijn vreugdedansje....Want ik zie bloed...Het is zover! Ik ben weer ongesteld. Ik zweef al mijn ochtendrituelen door van geluk en ben in no time klaar. Even rustig ontbijten en dan lopen met de hond. De hond heeft ook zo haar ochtendrituelen en ik heb liever dat ze dat buiten doet dus lopen met de hond. En tijdens het lopen maakt het geluk even plaats voor een wat donkerder gevoel...Help denk ik...waar begin ik aan...waar ben ik mee bezig...kan ik dit wel...weet je wel wat je allemaal opgeeft...
En zo ging ik nog even door. Maar inmiddels was ik al op mijn werk aangekomen. De hekken waren al open, de lichten al aan en zo begin ik aan de verplichte taken voor de maandagochtend opstarters. En aangezien ik altijd te vroeg ben zit ik na de taken in dat lokaaltje te wachten op de vroege vogels die een uurtje later naar school gebracht mogen worden. Maar mijn collega komt als eerste binnen en voordat we goed en wel goedemorgen hebben gezegd sta ik daar weer te dansen van vreugde en ze danst met me mee. Het geluk is weer terug en het angstgevoel is verdwenen. Gelukkig maar.
Zwevend gaat de dag langzaam voorbij. Ik ben nog nooit zo vaak op een dag naar de wc geweest. Niet omdat ik elke keer zo nodig moest, maar omdat ik het eigenlijk nog niet helemaal durfde te geloven. Dus met elke keer dat ik op een wc-pot zat maakte mijn hart weer een sprongetje van vreugde. Het was weliswaar niet veel, haast niet noemenswaardig. Maar het was rood, het was bloed. Tot ik toch merkte dat er op dat kleine beetje na niets meer achteraan leek te komen. Ik begon me wat bedrukt te voelen. Het zou me toch niet gaan gebeuren dat dit het was? Nog nooit had ik er zo naar uit gekeken om ongesteld te worden en nog nooit was ik zo bedroefd dat het na een paar druppeltjes weer ophield. In de ochtend ervaarde ik het gevoel weer op en top vrouw te zijn en nu voelde het alsof mijn lichaam mij verraadde.
Maar er kwam echt niets meer. Ik voelde me zwak, ik kreeg wat buikkrampen die al heel de dag wonderbaarlijk er nog niet waren geweest. Maar er kwam geen bloed meer. Niets meer. Ik voelde de tranen en liet ze ook stromen. En ondanks dat ik teleurgesteld was wist ik dat die emoties niet alleen daar van kwam. Dus ik liet het gaan. Ik liet het toe dat ik een klaagzang losliet. De schouder die ik nodig had kwam gelukkig op het juiste moment en ik spuide, gooide alles eruit, alles wat me dwarszat, alles wat ik voelde, alles wat ik maar kon zeggen. Zo mooi was de dag begonnen en zo heftig in emotie eindigde de dag.
Een heftig gesprek met mijn moeder en zus vorige week zat me zo ontzettend dwars en maakte me zo boos. En nu was het juiste moment om me er ook echt boos om te maken. Want de enige die ik niet had verteld over het bloed dat mij zo vreugdevol maakte kon ik niet delen met mijn zus en moeder. Niet omdat de deur dichtzit. Nee omdat er altijd een "maar" zal zijn. En dat maakt me boos, maakt me verdrietig maar maakt me vooral dat ik teleurgesteld ben. Dat twee vrouwen die zeer dicht bij me staan me nooit zomaar zullen accepteren zoals ik ben.
Helaas volgde er weer een korte nacht en heb ik mijn dag met een duf hoofd doorgebracht. Vrolijk was ik niet. Blij was ik dat er wat klusjes waren op werk dat concentratie vereiste zodat ik mijn gedachten even kon verzetten. Met mijn collega besprak ik wel wat dingen. Maakte me soms ook aan het lachen. Maar legde ook haar hand op mijn schouder en zei: " Het komt allemaal goed". Dus de dag kwam ik wel weer door. En vandaag had ik de wc gemeden. Want ik wilde alleen maar bloed zien en dat was er toch niet. Dus waarom zou ik dan gaan. Maar op een gegeven moment kun je het toch echt niet meer ophouden en moet je gewoon. Ik viel nog net niet van de wc af maar daar was het weer, een klein beetje. Niet veel, gewoon een klein beetje.
En toen besloot ik dat ik mezelf niet zo gek moet maken. En me al helemaal niet gek moet laten maken door mijn lichaam. Mijn lichaam is druk bezig, dat voel ik. Voel me niet helemaal geweldig, mijn lichaam doet er echt moeite voor. Het moet ook weer effe wennen na 7 jaar. En mijn lichaam is zo aardig om de pijn die er zo bij hoorde voor mij gewoon even achterwege te laten. Zo pijnloos heb ik nog nooit bloed verloren. Ik prijs me gelukkig met het beetje dat er nu is op de tweede dag. En is er morgen niets meer? Dan is dat nou eenmaal zo. Maar mijn lichaam werkt nog! En daar mag ik heel blij mee zijn. Dus ook al wordt ik soms voor de gek gehouden, ik ga me maar niet meer gek laten maken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten