Een slecht begin...

zal toch geen voorteken zijn voor het verloop van de rest van het traject?

Zondagochtend wordt ik wakker. Meteen al helemaal zenuwachtig. Want vanavond is het zover! Ik heb de eerste ontmoeting met mijn favoriete potentiële donor. Al sinds de afspraak gemaakt was had ik de zenuwen maar nu nog erger. Maar ik had genoeg te doen om mijn gedachten te kunnen verzetten.

En toen ging rond half 11 s'ochtends opeens de telefoon. We hadden al telefoonnummers uitgewisseld en ik kon dus zien dat hij het was. Na een paar keer diep teugen lucht genomen te hebben nam ik op. Hij had mijn mailtje gelezen of hij nog een foto toe kon sturen. Tuurlijk kon dat maar dan moest hij eerst naar huis na zijn werk. Of het goed was dat hij me na zijn werk nog belde voor een nieuwe tijd vanavond? Prima hoor. Die paar uurtjes later maken niet uit.

Ik wist al dat hij tot 5 uur moest werken aangezien hij in een mailtje had aangeven dat hij pas na 5 uur telefonisch bereikbaar was. En hij had aangegeven dat we dan wel rond 7 uur/half 8 konden afspreken maar de exacte tijd zou hij dus nog laten weten.

Toen ik om kwart voor 8 nog niets gehoord had was ik er helemaal klaar mee. Teleurgesteld ging ik maar een heel eind lopen met de hond. Vreselijk vond ik het. Je moet maar een hoop vertrouwen hebben in deze potentiële donoren maar het is echt afwachten of ze het ook waarmaken. Toen ik mijn donoroproep had geplaatst was ik al voor 1 bepaalde donor gewaarschuwd. Hele checklisten kreeg ik ongevraagd toegemaild van andere wensmama's die te maken hebben gehad met donoren die het 1 en ander verzwegen. Van autistische stoornissen tot en met het vragen om de natuurlijke weg. Dus dat er genoeg donoren tussen zitten die niet bepaald te vertrouwen waren wist ik al. Maar dat ik er bij een eerste ontmoeting meteen mee te maken zou krijgen had ik niet verwacht.

Ik begon ook te twijfelen aan mezelf. Heb ik dan toch teveel verteld? Ben ik te open geweest? Maar ik bedacht me ook dat ik ook wel een gemakkelijke prooi ben. Net als alle andere wensmama's. Want we willen een kind. En daar hebben we sperma voor nodig. En er zijn genoeg mannen in deze wereld die denken dat we wanhopig genoeg zijn om met iedereen het bed in te duiken.

Na alle overdenkingen en de regen toch maar weer naar binnen gegaan. De hond vond de regen ook niet erg leuk en had liever het kleine rondje gelopen. Binnengekomen kroop ze dus ook maar meteen weer op haar warme kleed. En ik zag dat hij 3 keer had gebeld en een smsje had gestuurd. Blij was ik dat ik buiten de hond aan het uitlaten was! Ik zou m'n god niet geweten hebben wat ik moest zeggen, waarschijnlijk was ik erg sarcastisch geworden. En nu kon ik via een smsje terug laten weten dat ik vanavond niet meer kon. Ik gaf ook gewoon aan dat ik de hoop al had opgegeven dat hij nog zou bellen. Ik ben namelijk niet de beroerdste om iemand te laten weten dat ik dit soort dingen niet op prijs stel.

Hij gaf aan dat zijn werk was uitgelopen en dat zijn telefoon nog in zijn auto lag. Daardoor kon hij me dus niet laten weten dat het later werd. Maar goed hij had de komende twee avonden ook nog wel tijd. Alhoewel ik bij hem nogal het gevoel kreeg dat ik toch niet van hem aan kan, hem niet kan vertrouwen, hij afspraken slecht zal nakomen. Zal ik hem toch een tweede kans gunnen. Hij zal er hard voor moeten werken. Dus vooruit. Nadat ik een rondje vrienden had gebeld voor wie er wanneer mee kon werd de nieuwe afspraak gemaakt voor vandaag om 18.45

Ik geloof niet dat deze potentiële donor DE donor zal worden. Maar een beetje ervaring opdoen met potentiële donoren ontmoeten kan nooit kwaad. En er zojuist er ook achter gekomen dat hij meerdere namen gebruikt. Hij heeft namelijk ook contact met een andere wensmama maar daar gebruikt hij weer een andere naam. En hij deed er toch wel heel erg lang over om een foto te sturen. Genoeg dingen dus om niet met hem in zee te gaan.

Zoals ik dus al zei...een slecht begin...laten we maar gaan duimen voor betere tijden...