Wat een zeur...

ben ik toch. Ik ben helemaal niet zo'n persoon dat constant kan zeuren om dingen. Maar op dit moment voel ik me een enorme zeur. Of misschien moet ik jankerd zeggen. Of misschien moet ik even helemaal niets zeggen. Maar zo stil en rustig als ik meestel ben zo moet ik er nu alles uitgooien ofzo.

Alles komt er op het moment uit. Allerlei gevoelens. Van alles en nog wat. Dingen waar ik liever nooit meer aan zou denken tot dingen waar ik nog nooit aan gedacht heb. Dingen waar ik nooit moeite mee heb gehad doen nu opeens pijn en dingen waar ik zo moeite mee had is opeens een peulenschil. Ik heb het gevoel dat de wereld op z'n kop is gezet en ze zijn vergeten mij de memo daarover te sturen.

Ik kan huilen maar ik weet eigenlijk niet eens waarom ik nou huil. Wat is het dat me verdrietig maak? Die tranen komen maar bij de ene hala vol geluk bij de andere haal met verdriet, dan weer boosheid en zo gaat het maar door. Maar waarom dan? Ik kan er mijn vinger niet op leggen. Ik weet niet wat ik nu voor mezelf verzwijg.

Krijg wel het gevoel dat ik nu wel zoveel completer ben dan ik ooit geweest ben. Zou ik dan gewoon al die tijd mijn gevoel uit hebben gestaan. Het is werkelijk jaren geleden dan ik een goed potje heb zitten janken en er zijn genoeg momenten dat ik er tranen uit heb lopen persen maar er niets kwam. Alsof ik weer mezelf aan het worden ben.

Dat ik niet weet wat het nou precies is, is een leugen. Ik weet het wel. Maar kan het eigenlijk niet geloven dat ik me dus al die jaren toch zo gevoeld heb. En dat ik daar met elk druppeltje bloed dat stroomt er steeds meer achter kom. Ik heb me al die jaren niet compleet gevoeld, ik heb me al die jaren geen vrouw gevoeld. Hoe stom vind ik het dat ik loop te wenen omdat ik me nu wel weer heel voel. Ik me wel weer vrouw voel omdat ik bloed verlies. Maar met elke druppel die uit me vloeit, vloeien ook mijn emoties.

Ik ben een vrouw. Eindelijk weer. Och wat voel ik me toch een zeur. Laat ik het er maar op houden dat het ene niet zonder het andere kan.