Just another Sunday...

Geloof dat het heel heel heel erg lang geleden in dat ik op een zondagochtend al om half 8 naast mijn bed stond. Ik had graag nog wat verder geslapen maar ik had het in mijn kop gehaald dat het huis helemaal netjes en schoon moest zijn. Want dit word de dag dat mijn donor voor de eerste keer langskomt. We hebben samen besloten om gewoon een poging te wagen zonder nog precies te weten wat mijn cyclusduur is en of er wel een eisprong zal zijn.

Na me even goed kwaad gemaakt te hebben was het huis schoon en netjes. En had ik nog tijd over voordat  hij zou komen. Toen kwamen de zenuwen echt goed. Helemaal toen hij belde om te zeggen dat zijn trein vertraging had en hij dus wat later zou komen. Balen maar door te twitteren en een spelletje te spelen op mijn telefoon kwam ik de tijd aardig door.

En toen ging de deurbel. De hond moest natuurlijk weer laten horen dat ze er was. Maar jeetje wat voelde dat ongemakkelijk zeg. Zaten we daar op de bank. Ik ga er van uit dat het de volgende keer niet meer zo ongemakkelijk zal voelen als vandaag. We hebben allebei nog even de laatste keer het donorcontract bekeken en daarna ondertekend. En toen was het officieel. We kunnen beginnen. Ik liet hem maar de potjes zien die ik had gehaald en vertelde hem dat hij de rommelkamer kon gebruiken. Maar hij maakte liever gebruik van de badkamer. Damn de enige ruimte die ik vandaag niet had schoongemaakt. Heb ik weer. Maar ja kan moeilijk tegen hem zeggen dat hij daar niet zijn ding mocht doen.

Maar ja dan zit je daar in je eentje op de bank. Te wachten. Dus maar weer een spelletje spelen op mijn telefoon. Twitter beetje bekijken. En dan gaat die deur opeens weer open. En krijg je een potje. En laat je hem uit en wens je hem een goede terugreis. En dan sta je daar met een potje. Met daarin een kwakje.

Sorry voor de omschrijving maar je moet je voorstellen dat ik op dat  moment met een vies gezicht naar de inhoud van het potje stond te kijken en echt letterlijk dacht...een kwakje. Het vieze gevoel hield even met daarbij een raar gevoel. Deels weer in de zin van waar ben ik mee bezig maar ook denkende aan het moois dat het kan brengen. Maar het idee dat ik "dat" dadelijk zou inbrengen bij mezelf gaf me wel even de kriebels en de rillingen.

Maar ik heb mijn doel duidelijk voor ogen en daar hoort dit nou eenmaal ook bij. Dus maak ik me klaar terwijl ik het potje netjes tegen mijn lichaam heb gehouden. Het spuitje met de canule heb ik ook tegen mijn lichaam aangehouden zodat ik de sperma niet in een koude canule en spuitje zou opzuigen. Helaas ben ik toch best gespannen en lukt het niet goed om te ontspannen. Hierdoor lukt het niet om de canule en spuitje zover mogelijk in te brengen. Na een paar pogingen besluit ik dat het vandaag niet zal lukken om het zover mogelijk in te brengen en spuit ik het maar gewoon in.

En het stomme is dat op het moment dat je de spuit leegdruk je er gewoon niets van merkt. Maar het zit erin en met een kussentje onder mijn bibs blijf ik nog maar even liggen. Ik besef me opeens dat ik nu de wachtweken inga. Er komt dan toch nog die rust over me heen waar al heel de ochtend op zat te hopen. Maar ook wordt ik overvallen door vermoeidheid. Maar ja wat wil je, laat naar bed en weer vroeg op om vervolgens het huis te poetsen. Dus ik zet mijn wekker en plak er nog een uurtje slaap achter aan. En wat heb ik heerlijk geslapen. Het heeft me weer even helemaal opgeladen en ik ben er helemaal klaar voor.

En het is ook weer tijd om over te gaan op de normale zondag rituelen...want verder is het een zondag als alle anderen...