De deal is rond...

we hebben digitaal de handen erop geschud waardoor ik nu kan zeggen dat ik een donor heb gevonden!

Wat heerlijk om alles rond te hebben. Ik heb een donor, en alle andere spullen heb ik ook in huis. Het is nu alleen nog wachten tot mijn cyclus weer op gang komt en dan kan ik beginnen. Ik blijf dus druk bezig met duimen en hopen dat ik snel weer ongesteld mag worden. En ik vind het best bijzonder om te zeggen dat ik weer heel graag ongesteld wil worden. Want mijn menstruaties zijn nooit fijn geweest. Al vanaf de eerste menstruatie had ik prachtige menstruatie pijnen waardoor ik al vrij snel aan de pil mocht van mijn mama. De pijnen werden echter met de jaren erger. Maar iedereen om me heen zei dat ik me aanstelde. Dus geloofde ik ook dat ik me aanstelde. Want het was normaal dat je wat pijntjes enzo hebt tijdens je menstruatie.

Maar gelukkig brak het moment aan dat ik het helemaal zat was. Dat ik wist dat de pijnen die ik had niet normaal waren. Na jarenlang constant pijn te hebben die verergerde naarmate de menstruatie naderde en ik elke dag pijnaanvallen kreeg te verduren moest er wat aan gebeuren. Dus waagde ik eindelijk de stap om naar de huisarts te gaan. Ik weet nog dat ik het gevoel had dat ik wel door de grond kon zakken toen ik mijn symptomen uitlegde. Al die mensen die tegen mij hadden gezegd dat ik me aanstelden kwamen in mijn gedachten weer langs. Ik schaamde me ervoor dat ik voor mijn pijntjes naar mijn dokter was gegaan. Ik ging er dan ook vanuit dat hij het zou wegwuiven en me zonder iets weer naar huis zou sturen. Want iedereen had me toch al gezegd dat ik me aanstelde. Ik moest maar niet zo zeuren en kleinzerig zijn.

Ik liep uiteindelijk helemaal zwevend de huisartsenpraktijk uit. Want ik had een naam van de aandoening  op een papiertje gekregen en een verwijzing naar de gynaecoloog gekregen. Ik had endometriose. Ik ging natuurlijk meteen googlen en ik kwam terecht in een wereld van herkenning. De gynaecoloog was het na wat onderzoeken met de huisarts eens. Ik mocht een andere keer terug komen om de behandeling te gaan bespreken. Ik kreeg wat folders mee naar huis en een paar weken later zat ik er weer. Ik was er even goed stil van toen ik de keuze kreeg te horen. De prikpil of hormonaal in de overgang gezet worden. Maar de keuze was erg simpel. De prikpil werd het. En hoewel ik behoorlijk benauwd ben voor naalden ging ik elke drie maanden met plezier de prikpil halen. De pijnen waren een stuk verminderd. Ik had niet meer een constante pijn. De pijnaanvallen had ik nog wel met regelmaat maar met de jaren kwam er steeds meer tijd tussen te zitten. Heerlijk was het om al die jaren niet het ongesteldheid gedoe te hebben.

Even snel gerekend ben ik nu 2 of 2,5 maand van de prikpil af. En dat de hormonen er weer lekker op los gaan is al te merken. Ik zit elke dag weer onder een nieuwe laag puistjes en er zijn wat dagen met stemmingswisselingen. Het kan zeker 6 maanden duren voordat ik weer ongesteld wordt. En dan komt meteen het stemmetje in mijn achterhoofd "als ik nog wel ongesteld kan worden". Want door het gebruik van de prikpil kan het altijd gebeuren dat je lichaam op een bepaald punt al in de overgang is gegaan. Dit is wel een angst die ik altijd in mijn achterhoofd zal houden. Dus hopelijk zal mijn lichaam mijn angst snel ongelijk geven en wordt ik gewoon weer ongesteld. En aangezien ik er helemaal klaar voor ben met mijn donor, spuitjes, flexibele canules, potjes, ovulatietesten en zwangerschaptesten mag het heel snel gaan gebeuren! Want ik kan het niet doen zonder die menstruatie. Dus de deal mag dan rond zijn, nu is het wachten op de uitvoering.