De deal is rond...

we hebben digitaal de handen erop geschud waardoor ik nu kan zeggen dat ik een donor heb gevonden!

Wat heerlijk om alles rond te hebben. Ik heb een donor, en alle andere spullen heb ik ook in huis. Het is nu alleen nog wachten tot mijn cyclus weer op gang komt en dan kan ik beginnen. Ik blijf dus druk bezig met duimen en hopen dat ik snel weer ongesteld mag worden. En ik vind het best bijzonder om te zeggen dat ik weer heel graag ongesteld wil worden. Want mijn menstruaties zijn nooit fijn geweest. Al vanaf de eerste menstruatie had ik prachtige menstruatie pijnen waardoor ik al vrij snel aan de pil mocht van mijn mama. De pijnen werden echter met de jaren erger. Maar iedereen om me heen zei dat ik me aanstelde. Dus geloofde ik ook dat ik me aanstelde. Want het was normaal dat je wat pijntjes enzo hebt tijdens je menstruatie.

Maar gelukkig brak het moment aan dat ik het helemaal zat was. Dat ik wist dat de pijnen die ik had niet normaal waren. Na jarenlang constant pijn te hebben die verergerde naarmate de menstruatie naderde en ik elke dag pijnaanvallen kreeg te verduren moest er wat aan gebeuren. Dus waagde ik eindelijk de stap om naar de huisarts te gaan. Ik weet nog dat ik het gevoel had dat ik wel door de grond kon zakken toen ik mijn symptomen uitlegde. Al die mensen die tegen mij hadden gezegd dat ik me aanstelden kwamen in mijn gedachten weer langs. Ik schaamde me ervoor dat ik voor mijn pijntjes naar mijn dokter was gegaan. Ik ging er dan ook vanuit dat hij het zou wegwuiven en me zonder iets weer naar huis zou sturen. Want iedereen had me toch al gezegd dat ik me aanstelde. Ik moest maar niet zo zeuren en kleinzerig zijn.

Ik liep uiteindelijk helemaal zwevend de huisartsenpraktijk uit. Want ik had een naam van de aandoening  op een papiertje gekregen en een verwijzing naar de gynaecoloog gekregen. Ik had endometriose. Ik ging natuurlijk meteen googlen en ik kwam terecht in een wereld van herkenning. De gynaecoloog was het na wat onderzoeken met de huisarts eens. Ik mocht een andere keer terug komen om de behandeling te gaan bespreken. Ik kreeg wat folders mee naar huis en een paar weken later zat ik er weer. Ik was er even goed stil van toen ik de keuze kreeg te horen. De prikpil of hormonaal in de overgang gezet worden. Maar de keuze was erg simpel. De prikpil werd het. En hoewel ik behoorlijk benauwd ben voor naalden ging ik elke drie maanden met plezier de prikpil halen. De pijnen waren een stuk verminderd. Ik had niet meer een constante pijn. De pijnaanvallen had ik nog wel met regelmaat maar met de jaren kwam er steeds meer tijd tussen te zitten. Heerlijk was het om al die jaren niet het ongesteldheid gedoe te hebben.

Even snel gerekend ben ik nu 2 of 2,5 maand van de prikpil af. En dat de hormonen er weer lekker op los gaan is al te merken. Ik zit elke dag weer onder een nieuwe laag puistjes en er zijn wat dagen met stemmingswisselingen. Het kan zeker 6 maanden duren voordat ik weer ongesteld wordt. En dan komt meteen het stemmetje in mijn achterhoofd "als ik nog wel ongesteld kan worden". Want door het gebruik van de prikpil kan het altijd gebeuren dat je lichaam op een bepaald punt al in de overgang is gegaan. Dit is wel een angst die ik altijd in mijn achterhoofd zal houden. Dus hopelijk zal mijn lichaam mijn angst snel ongelijk geven en wordt ik gewoon weer ongesteld. En aangezien ik er helemaal klaar voor ben met mijn donor, spuitjes, flexibele canules, potjes, ovulatietesten en zwangerschaptesten mag het heel snel gaan gebeuren! Want ik kan het niet doen zonder die menstruatie. Dus de deal mag dan rond zijn, nu is het wachten op de uitvoering.

De ware...

Als je al kan spreken van de ware. Maar het lijkt erop dat ik de donor heb gevonden waar ik me goed bij voel! Ik heb mezelf nog wel een weekje bedenktijd toegesproken. Want meteen er maar induiken vind ik ook weer niets. Niet dat ik van gedachten zal veranderen.

Vanochtend heb ik hem ontmoet. Eerst een vriendin opgehaald, de auto naar de parkeergarage gereden en vervolgens naar het centraal station gelopen. Want we zouden elkaar ontmoeten op het centraal station. Ik was er gisteren al achter gekomen dat er geen cafeetje meer zat op het station. Beetje jammer want zoveel is er niet open op een maandagochtend. Maar toch nog twee mogelijkheden gevonden.

Daar zaten we dan. Op een muurtje. Te wachten want we waren natuurlijk veel te vroeg. Maar toen was het toch echt de afgesproken tijd aangebroken. Zijn trein zou nu toch echt aangekomen moeten zijn. Dus kijk nog maar een keer goed om me heen. En daar zie ik hem dan. Stoot nog even de vriendin aan en loop op hem af. Ik zie meteen al dat hij jonger is dan ik dacht. Maar hij ziet er precies zo uit als op de foto. Ik vertel hem dat we een stukje moeten lopen om bij het cafeetje aan te komen dat nu wel open is.

Ik voel me niet ongemakkelijk bij hem. Ik zag op tegen het stukje lopen. Namelijk een ideaal moment voor een hele lange stilte en je erg ongemakkelijk voelen. Maar ongemakkelijk voel ik me niet en ik krijg het voor elkaar om over koetjes en kalfjes te kletsen. Aangekomen bij het cafeetje bestellen we wat te drinken en verloopt het gesprek eigenlijk vanzelf. De stiltes die heel af en toe vallen zijn niet ongemakkelijk en juist even noodzakelijk om een slokje drinken te kunnen nemen. We vragen hem het hemd van het lijf, we bekijken foto's, en bespreken eigenlijk van alles en nog wat. Hij is erg open. En rustig. Het valt me op dat hij rustig is. Maar dat vind ik niet erg. Hij is niet verlegen maar gewoon rustig. Maar hij heeft dit ook al vaker gedaan. Misschien dat het daardoor komt. Maar hij laat de vragen gewoon over zich heen komen en geeft rustig antwoordt en gaat waar nodig dieper op de vragen in.

Oftewel een fijne ontmoeting. Heel anders dan de vorige ontmoeting met een potentiële donor. Het lijkt erop dat hij eerlijk is, eerlijk tot op het bot. Hij zegt waar het op staat en draait er niet om heen. Hij staat er nuchter in en zo komt hij ook over. Met de minuut die er verstrijk wordt ik er eigenlijk steeds meer zeker van. Hij is de ware. Voor zover je van de ware kan spreken. Hij is de donor waarmee ik in zee wil. Ik zal nog een paar dagen moeten wachten voor ik hem kan vertellen dat ik met hem in zee wil. Want ik heb mezelf wel voorgenomen om elke tijd denktijd in acht te nemen. Dat vind hij erg verstandig. En dat vind ik ook. Dus ik zal nog een paar dagen moeten wachten. Tot ik het hem kan zeggen. Nog een paar dagen. Tot ik er echt zeker van ben dat ik een donor heb! Of zal ik het nu alvast zeggen? Ik heb een donor...

Voor alles is er een eerste keer...

En zo ook voor het ontmoeten van potentiële donoren. Ik had allang besloten dat deze man het niet zou worden. Al na het gedoe van gisteren en de waarschuwingen die ik had gehad over hem. Maar toch besloten om door te gaan met de ontmoeting. Want voor alles is een eerste keer en die eerste keer had ik liever zo snel mogelijk achter de rug. 

Gelukkig kon een vriendin met me mee en ze had ook alle mailtjes gelezen dus ze wist om wie het ging enzo. Ze kwam vroeg zodat we eerst nog rustig konden eten en door konden nemen hoe en wat. Maar ja ik moest toegeven dat ik ook niet wist hoe en wat. Dus we spraken af dat we het gewoon zouden zien hoe en wat. 

Natuurlijk waren we er veel te vroeg dus wachten we nog even in de auto. Maar uiteindelijk moesten we toch echt naar binnen. En dan loop je zo'n hotellobby binnen en kijk je snel om je heen. Nee ik zie hem nog niet maar ik zie wel een bar. We gaan dus maar aan de bar zitten en bestellen wat te drinken. En daar gaat m'n telefoon. Hij belt. Hij is onderweg het duurt nog tien minuutjes. Waar we zitten? Aan de bar. O de bar, ja die zie je meteen als je binnenkomt.

Meteen bedenk ik me dat hij hier dus vaker is geweest. Ja sorry ik sta op scherp en let op elke zinspeling en inhoud om hem op wat voor leugentje dan ook te betrappen. Want dat ik allang heb besloten niet met hem in zee te gaan hoop ik toch ergens dat mijn gevoel het helemaal fout heeft en hij niet de persoon is die me voorgehouden is.

Maar we wachten dus maar en bespreken dat dit wel iets typisch is dat te laat komen en dat die eigenschap niet handig is voor een donor. je moet er wel op aan kunnen. En dat idee krijgen we nu al totaal niet bij hem. Ach wat ben ik blij dat we de tijd weg kunnen kletsen. Vreselijk moet dat zijn om hier in je eentje te zitten. Goed blijf ik naar buiten kijken. En daar opeens zie ik een glimp van hem. het beeld klopt met de foto dus dat moet hem zijn. Meteen verbaas ik me over het oude barrel waarin hij rijdt. Hij parkeert zijn auto verderop in de straat en stapt uit. We kijken allebei en we zijn het er over eens. Dat is hem.

Na het handen schudden en een nieuw plekje opgezocht te hebben zitten we daar dan. Hij begint meteen te praten. Allemaal mooie praatjes. Hij verwijst een paar keer naar het mailcontact. En meer mooie praatjes. Hij vraagt wat dingen aan mij en ik vraag wat dingen aan hem. Vriendin luistert vooral en vult af en toe aan. Soms wisselen we veel betekende blikken met elkaar. Wat is hij zenuwachtig! Wat kan hij paniekerig kijken! Elke keer als we een wat pittiger vraag op tafel leggen moet hij goed nadenken vind hij het lastig antwoorden en kijkt hij met paniek in zijn ogen rond. Je ziet hem denken dat we toch wel goed voorbereid zijn en waarom leggen ze me zo het vuur aan de schenen. Leuk is helemaal als hij wat papieren laat zien van bloedonderzoeken. Zijn echte naam, achternaam en geboortedatum staan erop en die probeert hij te bedekken met z'n arm. Maar dat hebben we allang gezien en opgeslagen. Ik maak nog de opmerking dat de naam die hij heeft gebruikt dus zijn tweede naam is. Veel zeggen de papieren niet maar leert ons wel dat hij ook ergens anders woont dan hij had gezegd. Niet dat me dat nog niet duidelijk was. Alles wat ik over deze donor heb gehoord klopt tot nu toe.

Maar om een lang verhaal kort te maken: het was een moeizaam gesprek. Ondanks dat mijn keuze al vast stond ben ik wel blij dat ik de ontmoeting ben aangegaan. Mijn gevoel vertelde me ook vanaf de eerste tel dat ik het een ontzettende gluiperd vind. En dat het met verstand genomen besluit nu compleet was met het gevoel erbij. Van de week zal ik hem een mailtje sturen dat hij het niet zal worden. En ik heb ondertussen ervaring opgedaan. Over waar ik op kan letten en wat ik nou echt wil weten van een potentiële donor. Eigenlijk doe ik een stapje achteruit omdat ik nu weer in al die mailtjes moet duiken op zoek naar ene potentiële donor. maar ik doe ook weer een stapje vooruit. En elk stapje is er 1 richting mijn doel.

Een slecht begin...

zal toch geen voorteken zijn voor het verloop van de rest van het traject?

Zondagochtend wordt ik wakker. Meteen al helemaal zenuwachtig. Want vanavond is het zover! Ik heb de eerste ontmoeting met mijn favoriete potentiële donor. Al sinds de afspraak gemaakt was had ik de zenuwen maar nu nog erger. Maar ik had genoeg te doen om mijn gedachten te kunnen verzetten.

En toen ging rond half 11 s'ochtends opeens de telefoon. We hadden al telefoonnummers uitgewisseld en ik kon dus zien dat hij het was. Na een paar keer diep teugen lucht genomen te hebben nam ik op. Hij had mijn mailtje gelezen of hij nog een foto toe kon sturen. Tuurlijk kon dat maar dan moest hij eerst naar huis na zijn werk. Of het goed was dat hij me na zijn werk nog belde voor een nieuwe tijd vanavond? Prima hoor. Die paar uurtjes later maken niet uit.

Ik wist al dat hij tot 5 uur moest werken aangezien hij in een mailtje had aangeven dat hij pas na 5 uur telefonisch bereikbaar was. En hij had aangegeven dat we dan wel rond 7 uur/half 8 konden afspreken maar de exacte tijd zou hij dus nog laten weten.

Toen ik om kwart voor 8 nog niets gehoord had was ik er helemaal klaar mee. Teleurgesteld ging ik maar een heel eind lopen met de hond. Vreselijk vond ik het. Je moet maar een hoop vertrouwen hebben in deze potentiële donoren maar het is echt afwachten of ze het ook waarmaken. Toen ik mijn donoroproep had geplaatst was ik al voor 1 bepaalde donor gewaarschuwd. Hele checklisten kreeg ik ongevraagd toegemaild van andere wensmama's die te maken hebben gehad met donoren die het 1 en ander verzwegen. Van autistische stoornissen tot en met het vragen om de natuurlijke weg. Dus dat er genoeg donoren tussen zitten die niet bepaald te vertrouwen waren wist ik al. Maar dat ik er bij een eerste ontmoeting meteen mee te maken zou krijgen had ik niet verwacht.

Ik begon ook te twijfelen aan mezelf. Heb ik dan toch teveel verteld? Ben ik te open geweest? Maar ik bedacht me ook dat ik ook wel een gemakkelijke prooi ben. Net als alle andere wensmama's. Want we willen een kind. En daar hebben we sperma voor nodig. En er zijn genoeg mannen in deze wereld die denken dat we wanhopig genoeg zijn om met iedereen het bed in te duiken.

Na alle overdenkingen en de regen toch maar weer naar binnen gegaan. De hond vond de regen ook niet erg leuk en had liever het kleine rondje gelopen. Binnengekomen kroop ze dus ook maar meteen weer op haar warme kleed. En ik zag dat hij 3 keer had gebeld en een smsje had gestuurd. Blij was ik dat ik buiten de hond aan het uitlaten was! Ik zou m'n god niet geweten hebben wat ik moest zeggen, waarschijnlijk was ik erg sarcastisch geworden. En nu kon ik via een smsje terug laten weten dat ik vanavond niet meer kon. Ik gaf ook gewoon aan dat ik de hoop al had opgegeven dat hij nog zou bellen. Ik ben namelijk niet de beroerdste om iemand te laten weten dat ik dit soort dingen niet op prijs stel.

Hij gaf aan dat zijn werk was uitgelopen en dat zijn telefoon nog in zijn auto lag. Daardoor kon hij me dus niet laten weten dat het later werd. Maar goed hij had de komende twee avonden ook nog wel tijd. Alhoewel ik bij hem nogal het gevoel kreeg dat ik toch niet van hem aan kan, hem niet kan vertrouwen, hij afspraken slecht zal nakomen. Zal ik hem toch een tweede kans gunnen. Hij zal er hard voor moeten werken. Dus vooruit. Nadat ik een rondje vrienden had gebeld voor wie er wanneer mee kon werd de nieuwe afspraak gemaakt voor vandaag om 18.45

Ik geloof niet dat deze potentiële donor DE donor zal worden. Maar een beetje ervaring opdoen met potentiële donoren ontmoeten kan nooit kwaad. En er zojuist er ook achter gekomen dat hij meerdere namen gebruikt. Hij heeft namelijk ook contact met een andere wensmama maar daar gebruikt hij weer een andere naam. En hij deed er toch wel heel erg lang over om een foto te sturen. Genoeg dingen dus om niet met hem in zee te gaan.

Zoals ik dus al zei...een slecht begin...laten we maar gaan duimen voor betere tijden...

De eerste afspraak is gemaakt...

Met een potentiële donor! Aanstaande zondag is het zover en ga ik een potentiële donor ontmoeten. Deze man is mijn favoriet van alle donoraanmeldingen de ik heb gehad. Ik ben erg benieuwd. En spannend dat ik het vind. Nu al! Maar ook eng. En ik wordt er ook al wat paranoïde van. Zal hij wel echt oprecht zijn? Is hij in het echt ook net zoals hij in de mails overkwam? Zal er wel een klik zijn? En hoe ziet hij eruit?

Eigenlijk weet ik op dit moment alles wat ik van hem wilde weten. Maar hoe hij eruit ziet weet ik dus niet. En op de een of andere manier weet ik nog niet hoe ik hiermee om moet gaan. Zal ik hem toch een mailtje sturen met de vraag om een foto? Of moet ik maar gewoon afwachten? En wat nou als ik bij de ontmoeting het gevoel krijg dat hij toch een engerd is? Zal ik voor de zekerheid iemand meenemen die me dan kan redden of een oogje in het zeil kan houden? Als er al iemand tijd heeft om mee te gaan. Waar moet ik toch allemaal op letten bij de ontmoeting? Help?

Verbouwingen

Het huis staat op z'n kop...en niet zo'n beetje ook. In februari heb ik lekkage gehad van de bovenburen. Deze lekkage had behoorlijk wat schade veroorzaakt in de keuken, badkamer en wc. Gelukkig huur ik mijn woning waardoor mijn woningcoöperatie alles netjes zou herstellen en de rekening verhalen op de bovenbuurman. Mijn bovenbuurman heeft het appartement gekocht dus met het oplossen van de lekkage was hij al aardig wat centjes kwijt en ik vraag me af in hoeverre zijn verzekering de rekening voor zich zal nemen. Maar goed dat is niet mijn probleem. Na weken in de lekkage troep gezeten te hebben om vervolgens tegen betonnen plafonds aan te kijken en gehavende muren kwamen de werklui en werd alles netjes hersteld :D Eigenlijk moest alles al opnieuw geschilderd worden maar dat is nu dus voor mij gedaan en het heeft me alleen wat stressweekjes gekost.

Na de lekkage was ik het eigenlijk wel helemaal zal in mijn appartementje. Ik wilde wat anders, ik wilde weg, ik wou er niet meer zitten. Alles irriteerde, niets was meer goed. Tot ik de afspraak bij de gynaecoloog en ik de prijzen had gezien van andere huurwoningen. Toen werd me al snel duidelijk dat het verstandiger was om te blijven zitten waar ik zat. Helemaal als ik een kindje wilde. Want ik zit toch eigenlijk heel goed met de huurprijs. Zo werd de beslissing gemaakt dat ik nog wel een tijdje zou blijven zitten.

Maar ja ik vond wel dat er dan wat dingen moeten veranderen. De keuken, badkamer en wc zouden zoiezo opgeknapt worden dus daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. de woonkamer had ik 2 jaar geleden al helemaal geverfd en nieuwe meubels had ik afgelopen winter al gekocht. Er was eigenlijk maar 1 ding dat echt echt echt mest veranderen om de woonkwaliteit te verbeteren. Er moet centrale verwarming komen! Al 9 jaar leef ik gelukkig met een gaskachel maar in de winters is het niet altijd te doen. Ik kan niet het hele huis warm krijgen op 1 gaskachel en ik daar ook wel zo mijn oplossingen voor maar handig was anders. De was drogen in de winter was ook altijd al een ramp geweest. Dekbedovertrekken deden er rustig 3 dagen over om droog te worden tenzij ik ze voor de gaskachel ging. Maar ja dan kreeg ik weer een hoop vocht in de woonkamer. Oftewel was altijd wel wat gedoe.

Erg blij was ik dus toen ik van de woningcoöperatie te horen kreeg dat mijn appartement in aanmerking kwam voor centrale verwarming. De afspraak maken voor wanneer was nog wel een heel gedoe. Maar gelukkig kon ik mijn roostervrije dagen ruilen en kon ik vrij zijn op de twee dagen dat ze komen werken.

En toen kwam de installateur. Eentje. Na een half uurtje vroeg ik maar hoe hij dacht een klus van drie dagen in zijn eentje in twee dagen doen.  Dat is dus onmogelijk maar door personele bezetting was het helaas niet anders. Nu moet ik dus gaan uitzoeken hoe ik dat vrijdag ga doen. Want ik moet gewoon werken. Maar denk dat ook dat wel goed zou komen. Maar voorlopig heb ik dus allerlei werklui over de vloer. Hopelijk is hij morgen niet alleen. En volgende week woensdag komen ze nog voor de verlaagde plafonds. En dan moet ik na al de verbouwingen ook nog een keer laminaat gaan leggen. Pfttt... ik wordt al moe bij de gedachte eraan. Leuk hoor al die verbouwingen. Maar ik probeer goed te onthouden dat het voor een goed doel is en ik dadelijk met een kindje e warmpjes bijzit in weer een net appartementje.

Ik ben ook maar een mens...

en ook ik denk ook wel eens "help"

Want dat ik heb gekozen om een alleenstaande moeder te worden betekend nog niet dat ik het helemaal rooskleurig inzie. Ook ik heb af en toe mijn twijfels, mijn angsten en dus ook de "hellup" momenten.

En eigenlijk had ik deze hele week een "hellup" week. Als je een hele week ziek bent wordt je wel even met je neus op de feiten gedrukt. Nu kwam ik mijn week wel door maar je gaat wel nadenken. Hoe zal het zijn met een kleintje erbij. Ziek of niet ziek je zal er dan toch moeten zijn voor je kindje.

En dan ga je verder nadenken. Doe ik hier wel goed aan? Heb ik genoeg te bieden om een kindje in m'n eentje op te voeden? Wat nou als ik mijn baan verlies? Kan ik het allemaal wel betalen met de baan die ik nu heb?

Eigenlijk zijn het gedachten die iedereen heeft. Ook aanstaande moeders met een partner naast zich. Maar de gedachten stroom overspoelde me en bracht me even uit balans. Ik bedacht me dat ik ook maar een mens ben. En dat er miljoenen vrouwen aan mij zijn voor gegaan en succesvol in hun eentje kinderen hebben gekregen en hebben opgevoed. Sommigen zelfs meerdere kinderen!

En alle vragen die ik aan mezelf stelde deze week? Die ik heb ik uiteindelijk maar gewoon nuchter bekeken. Laat ik het leven maar gewoon gaan zoals het moet gaan en alle hobbels die ik onderweg tegenkom zal ik heus wel kunnen bedwingen. Want het zijn maar hobbels, geen bergen.