Het kaf van het koren scheiden

Precies een week geleden werd mijn donor oproep geplaatst op het internet. Sindsdien heb ik 14 mailtjes binnengekregen van mannen die zich aanbieden als spermadonor. Meer dan ik had verwacht en ik was dan ook zeer blij. Ik heb wel een paar dagen gewacht tot ik weer terug reageerde op de mailtjes. Eerst een algemene mail samengesteld waarin ik mijn belangrijkste vragen stelde en ik kort mijn situatie heb weergegeven.
Terwijl ik zat te wachten op de antwoorden op deze algemene mail kreeg ik een mailtje binnen van een vrouw. Deze vrouw wilde me waarschuwen voor een bepaalde donor. Nog geen uur later kreeg ik nog een mail binnen van een andere vrouw met precies dezelfde waarschuwing en over de zelfde donor. De namen waaronder deze donor vaak werkt kwam ook in mijn stapeltje voor met potentiële donoren. Ik heb dus wel even doorgevraagd bij de vrouwen en ik weet nu waar ik op moet letten bij deze potentiële donor.

Door deze mailtjes werd ik wel aan het denken gezet. Ik had genoeg gelezen om te weten er donoren tussen zouden zitten die er rare redenen op na houden om te doneren maar ook donoren die heel bewust bepaalde zaken achterhouden. Maar ook donoren die enorm de behoefte hebben om zoveel mogelijk nakomelingen te hebben. Maar je hoopt altijd dat iedereen die zich beschikbaar stelt als donor dat die allemaal handelen volgens de juiste redenen en gewoon domweg goede mensen zijn.

Maar zo zit de wereld niet in elkaar en zo kon ik een tweetal potentiële donoren al meteen vertellen dat het met hen niets ging worden. Hier geen boe of bah op terug gekregen dus ik zat er bij deze twee niet naast. En dan komt het kaf van het koren scheiden.
Bijna een dagtaak erbij. Dus ik reageer niet meteen op elk mailtje maar kies een dag uit waarop ik alle tijd heb om alles weer te beantwoorden. En niet alle potentiële donoren reageren even snel dus het vragenuurtje is bij de een wat verder dan bij de ander.

Tot nu toe heb ik 1 potentiële donor goed aanvoelt, op de zelfde lijn lijkt te zitten, en gewoon goed aan voelt. Maar het stemmetje zit wel in mijn hoofd te knagen. Stel dat hij ook allemaal mooie verhaaltjes aan het ophangen is. Maar aan de andere kant bedank ik mijn verstand. Want eigenlijk wilde ik pas op zoek gaan naar een donor als mijn menstruatie cyclus weer op gang was gekomen. Maar na bedacht te hebben dat het zoeken naar een donor best wat tijd kan kosten ben ik toch maar meteen begonnen. En daar ben ik nu blij mee. Want het is toch aardig wat werk om de contacten te onderhouden, de dingen te weten te komen die ik wil weten maar ook vragen van de potentiële donor te beantwoorden etc...

Oftewel langzaam maar zeker zal de juiste donor gevonden worden! Maar tot die tijd wordt het kaf van het koren scheiden...

De eerste donoroproep...

Mijn eerste donoroproep staat sinds gisterochtend op het internet! Spannend! In de eerste 24 uur heb ik al 7 emailtjes binnengekregen! Een hoop hoor. Er zijn er wel al twee die meteen gaan afvallen. Want ook ik heb me al aardig ingelezen voor wat voor mensen je moet oppassen. En bij eentje heb ik dus al meteen geen goed gevoel.En de tweede woont gewoon te ver weg.

Vanmiddag ga ik dus maar eens wat mailtjes beantwoorden. Benieuwd hoor wat voor reacties ik daar weer op terug krijg.

Een andere kijk op het leven...

Kinderen krijgen is niet iets waar je maar licht over moet denken. Het is niet iets wat je zomaar eventjes doet. En al helemaal niet als je alleenstaand bent. Het is nu bijna 7 jaar geleden dat ik mijn laatste relatie heb gehad. In die laatste 7 jaren heb ik mezelf goed leren kennen, heb ik mezelf prima weten te redden, heb ik het prima naar mijn in gehad. Maar alleen zijn is niet altijd even leuk. Want boodschappen halen terwijl je een flinke griep te pakken hebt is niet fijn. En zo zijn er nog genoeg dingen om op te noemen waarom alleen zijn niet zo leuk is. Maar er is een balans in, er is een balans in mijn leven. En ik vind dat je zelf bepaald of je gelukkig bent of niet. Waarom zou ik mijn geluk in de handen van een ander leggen als ik mijn geluk ook in eigen handen kan nemen. Hier leef ik mijn leven dan ook naar. En tuurlijk zou het leven ook leuk zijn met die leuke man in mijn leven. Maar dat is nu nou eenmaal niet zo. Dus leef ik een gelukkig leven zonder man.

En dat is iets wat anderen (mijn omgeving, onbekenden, etc...) maar lastig vinden om in mee te gaan. Heel veel mensen zien geluk pas als ze die leuke vriend of vriendin hebben, dat leuke huisje hebben gekocht, misschien nog een leuk huisdier erbij. En het plaatje is dan helemaal compleet als er een gezin gesticht kan worden.

Dat ik dan als alleenstaande mijn acceptatie heb gevonden in mijn alleenstaande leven en dan ook nog besluit dat ik mijn kinderwens niet langer meer kan negeren is helemaal onbegrijpelijk.

En ik begrijp de kritieken zeker. Ik begrijp de opmerkingen echt. En dat ze het eng vinden en daarom angstvallig het onderwerp niet aansnijden begrijp ik ook. Hoe leuk zijn de opmerkingen over dat je daar toch echt nog een vent voor nodig heb, of dat je dan toch wat one-night stand kan doen en ga zo maar door. Het grappige blijf om dan te zien hoeveel mensen nog in hokjes denken en zelfs soms nog in de ouderwetse hokjes denken.

Ondanks alle negativiteit geniet ik ervan dat ik nu aan het wachten ben om mijn menstruatie en van het hele idee dat ik over een tijdje aan de gang kan gaan met zwanger worden. Tuurlijk zullen er nog vele momenten komen dat ik me ook zal afvragen waar ik in vredesnaam aan begonnen ben. Maar dat geeft niet, dat is soms ook even goed. Want je moet altijd alles van alle kanten bekijken om jouw kijk op het leven te ontwikkelen.

De eerste stappen om een bewuste alleenstaande moeder te worden...

Tja een bewust alleenstaande moeder wordt je niet zomaar. En die beslissing neem je ook niet zomaar.
Op mijn twintigste werd ik al met de neus op de feiten gedrukt en moest ik een keuze maken of dat ik aan de prikpil zou gaan of dat ik hormonaal in de overgang gezet zou worden. Door mijn kinderwens was de keuze toentertijd heel erg simpel, de prikpil. Ik moest deze keuze maken omdat er endometriose was vastgesteld en ik daar behoorlijke pijnklachten van had.

Nu 7 jaar later werd het tijd om weer terug te gaan naar de gynaecoloog en eens te gaan praten over mijn kinderwens. En na wat onderzoeken kon de gynaecoloog mij vertellen dat de endometriose niet meer aantoonbaar aanwezig is. Ik mag nu dus stoppen met de prikpil en hoef alleen maar terug te komen als de pijnklachten weer terug komen. Helemaal gelukkig! Ik mag aan mijn kinderwens gaan werken!

En we beginnen met......wachten......wachten tot ik weer ongesteld zal worden. En dat kan zeker een half jaar duren. Maar goed toch maar meteen naar de drogist om een lading maandverband en tampons te kopen. Want ik wil er wel klaar voor zijn. En meteen maar ook wat verdeeld over de drie tassen die ik vaak gebruik.

En dan begint het wachten...want wat kun je nog meer dan dan wachten? Eigenlijk best veel! Prijzen vergelijken van ovulatie testen, hoe zat het ook alweer met de tijdstip van je eisprong, hoe ga ik in vredesnaam een spermadonor vinden? En zo zijn er nog genoeg dingen waar ik al over na moet gaan denken. Genoeg om jullie regelmatig op de hoogte te kunnen houden!

Tot de volgende keer!